پارسال روز اول محرم
همین موقع های روز
من، مستر و پسرک
به طرزی غیرقابل انتظار
مسافر کربلا شدیم..
+من فقط یادم می‌آید گفت: وقت رفتن است
دیگر از آنجا به بعد اصلاً نمی‌دانم چه شد. (حمیدرضا برقعی)
+یادم نمیره بُهت و حیرت مستر رو که حتی از پشت تلفن هم قابل درک بود
+خدا قسمت همــــــــــــــــــــــــــــــــــه بکنه ان شالله..
وقتی پسرکت دستش به زنگ خونه برسه...
+و هر دفعه نه یک بار،
که ده بار زنگ خونه رو فشار بده
و تو
نه ده بار،
که صد بار دلت براش قنج بره :)
یکی از بدترین عذاب وجدانهای مادرانه
مربوط به زمانیه که
سنجدت تو بغلت آروم گرفته باشه
و تو ناگهان عطسه بزنی..
:((
این مدتی که مستر نبود
فهمیدم خرید کردن بدون مستر
بسیار لذت بخش تر و راحت تر از
خرید کردن به همراه مستره!!
این روزها همه ش فکرم درگیر محبت کردن به مستر و پسرکه!
هرکار میخوام بکنم
قبلش فکر میکنم چطور میشه مهربون تر انجامش داد!
:)
+هرچند همیشه هم موفق نیستم
و مخصوصا رفتارهای پسرک
و مأموریت های مستر
کاملا کارشکنانه است!
تصمیم گرفتم از حالا بچه ها رو با اسم خودشون صدا کنم.
...
:)
+بعدا نوشت: تصمیمم عوض شد! اصلا راحت نبودم خب! :(
+اسمی که به پسرک بخوره اگر برای سنجد دارین پیشنهاد بدین ممنون میشم :)
از حضور دومین نعمت بزرگ الهی تو زندگیمون
چهل روز گذشت..
و اگر هر روز هزاربار شکر کنم
کمه.. کمه.. کمــــــــــــــــــــــه!
+باهاش که حرف میزنم میخنده
و اساسی به صدای من و آغوش من واکنش مثبت نشون میده.
بسیاااااااااار هم مامانی و بغلی شده!
+طفلک پسرکم..
این اسم "سنجد" بدجور رو پسرک دومم موند!
باهاش مشکلی ندارم اما
اسم "پسرک" و "سنجد" هیچ تناسبی با هم ندارن!
با این عدم تناسبه مشکل دارم..
