ماجراهای من و خودم!

پسرک با تمام وجود زنجیر می زند
جلوتر از او مردی ایستاده که با پای برهنه زنجیر می زند..
وقتی نگاه میکنم
در تک تک آنهایی که دارند دسته ی سینه زنی را همراهی می کنند
عشق موج می زند
و تو...
تو داری همه ی ما را تماشا می کنی
تو از دل تک تک ما خبر داری
تو حال ما را از خود ما بهتر میدانی
حال مایی که سینه می زنیم،
اشک میریزیم،
نوحه سرایی می کنیم
و با پای پیاده حرم تا حرم را طی می کنیم
به عشق شما..
میگوییم به عشق شما..
اما...
تو بگو کجای این عشق لنگ مانده،
دل ما به کجای دنیاهایمان بند مانده
که خدا حاضر نیست پسرت را به نزد ما بفرستد؟!




به قول مستر، ما امامانمون رو همینطور که الان هستند دوست داریم
امامانی که یک حرمی داشته باشند و حاجت بدهند و نذری بپزیم و برایشان سینه بزنیم..
و وای اگر این وسطها، ترک گناهی لازم باشد...
گناهی که دلمان را بند کرده و ترکش برایمان سخت است.

یک لحظه چشمهاتون رو ببندید، و تصور کنید امام زمان ما، امام مهربان ما
روبرویمان ایستاده باشد و بر سرمان فریاد بکشد که:
ای ناکسان! برای چه در انتظارید؟ چرا برای یاری دین خدا گامی برنمی دارید؟ دینی کو که شما را ترغیب کند؟ غیرتی کو تا شما را به غضب درآورد؟ فریاد می زنم و یاری می جویم، نه سخنم می شنوید و نه فرمان می برید.. ای نامردان! ای کم خردان نازپرورد! کاش شما را ندیده بودم و نمی شناختم که به خدا، پایان این آشنایی ندامت است و دستاورد آن اندوه و حسرت. خدا شما را بکشد! که دلم از دست شما پرخون است و سینه ام مالامال خشم.. شما مردم پست که پیاپی جرعه ی اندوه به کامم می ریزید و با نافرمانی و فروگذاری جانبم کار را در هم می آمیزید^*
چقدر باید منتظرتان باشم؟!
چند سال باید منتظرتان باشم؟!
باور کنید که چنین روزگاری بر مردمان گذشته و روزگاری امامی بزرگ همین ها را چشم در چشم مردمانی که دوستش داشتند فریاد زده و ده فرزندش پیاپی غریب ماندند و صدای یاری طلب تک تکشان در گوش تاریخ پیچیده، و طبیعی است که خداوند نخواهد دوازدهمین و آخرین بازمانده اش را به امثال همان مردمان بسپارد..یک جای عشق ما می لنگد.. ما را چه شده است که به سویش نمی رویم؟ چطور رهایش کرده ایم؟ اماممان در اوج غربت با چشمانی اشکبار منتظر ماست و ما چشم پوشیده ایم بر همه ی نبودنهایش، چه شد که به نبودنش این همه عادت کردیم؟! چه شد که به یتیمی اینقدر خو گرفتیم؟ یتیم هایی که نمی دانند که آدم بی امام چقدر یتیم می شود...

*خطبه ی 69 نهج البلاغه
+پسرکِ مردم! نه پسرکِ من!