ماجراهای من و خودم!

دیگه کم کم کم کم دارم به ماموریت های مستر عادت میکنم،

جز دلتنگیهام

و نگرانیهام از رفت و آمدهاش که انگار تمومی ندارن،

دیگه لااقل از صبح به نبودنش تا شب،

و اینکه حالا با بچه ها چطوری روز رو شب کنیم

و چرا کسی به فکر من نیست،

یا چطور میشه که مامان اصلا براش مهم نیست که ما سه تا تنهاییم،

فکر نمیکنم!

از اینکه خونه مون می مونم و هیچکس نمیاد و یا نمیرم خونه ی کسی اصلا حرص نمیخورم،

تقریبا دیگه هیچوقت به هیچکس حتی خبر نمیدم که مستر نیست،

و هر بار که متوجه شدن، سر جریانی بوده که در جوابشون گفتم.

همچنان خیلی برام سخته،

اما الحمدلله دیگه روزگارمون طاقت فرسا نمیگذره،

که لحظه لحظه ش برام مثل صدسال تنهایی باشه،

که همه ی روز رو هدر بدم و حرص بخورم و زندگی رو به کام خودم و بچه ها زهر کنم!

و در جواب دعوتهای همیشگی مادرشوهر که بریم اونجا،

موندن در خونه خودمون رو ترجیح میدم.

الحمدلله.

+فکر کنم بعد از شش سال و نیم، کم کم دارم یاد میگیرم!

+دو ماهی هست که ماموریت های مستر هفتگی شده.

و جالبه که پارسال تو همین بازه ی زمانی هم همینطور بود، این یک نمونه از غُر(!)های پارسالمه!