ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
دیدم.

پاسخ:
:)))
واقعا تا این حد؟؟!
نه دیگه خدایی! :|

عجب آفرین.
منم دوست دارم. از وقتی لباسمم عوض میکنم حس خیلی خوبی دارم.
کاملا تو فاز آماده شدن برای نماز.عالیه.

پاسخ:
:)))))
نه بابا!

پاسخ:
:دی
باور کن حال میده!
امتحان کن!
خب با همون لباس باشه که تغییری ایجاد نشده!چادر برای وجوبشه!
اینی که من میگم مستحبش بود!:))

پاسخ:
:)
آره خب درسته.:)
البته خدایی من برای نماز آرایش نمیکنم.

پاسخ:
:)

پاسخ:
کلا تعویض لباس برای من،یه حرکت مرحله ایِ گذره!
مثلا وقتی لباس عوض میکنم که برم بیرون حسم کلا متفاوت میشه.
انگار از چیزی که تا اون لحظه بودم خارج میشم و قراره به حس جدید که بیرون رفتنه ختم بشه.
یا وقتی مستر میاد.
هرقدر هم بیحوصله باشم همین کار روحیه مو عوض میکنه. یعنی انگار به عنوان یک مقدمه ی پذیرش تغییر شرایط،در من جا افتاده.
فکر میکنم برای نماز هم خوبه.
ما همه به وضو به عنوان مقدمه ی نماز نگاه میکنیم. یا اذان و اقامه. اما برای من خیلی عادی شده.
دوست دارم کاری بکنم که شرایط تغییر موقعیت از فرش به عرش رو در ذهنم ایجاد کنه.
یعنی رسما برای نماز "آماده" بشم.
به نظرم اثرات خوبی داره.
یادته یه بار گفتم آقای جوادی آملی گفتن جای ثابت و دنجی نماز بخونین؟! این برام مثل همونه.
نمیخوام تجملیش کنم اما گاهی فکر میکنم بخریم حتی!
یه لباسی که باهاش فقط عبادت کنیم!
فکر کن!

پاسخ:
چرا؟

پاسخ:
:))
خیلی هم خوب میشه.
بسم الله.
من شما رو دعوت میکنم.

پاسخ:
آره به نظرم همینطوره.
ممنون ازتعبیر خوبت..

پاسخ:
؟

پاسخ:
چرا؟

پاسخ:
عجب!