3929.
چهارشنبه, ۲۰ ارديبهشت ۱۳۹۶، ۱۱:۱۵ ب.ظ
نمیدونم اینکه تمام این مدت سکوت کنم،
تحمل کنم و حتی تشویق کنم،
به این امید که یک روزی مستر به بچه ها بگه که
"اگه من موفقیتی کسب کردم،
همه ش به خاطر فداکاری مادرتونه"،
چقدر عاقلانه است!
به خاطر جمله ای که شاید هیچوقت حتی گفته هم نشه!
هه!
+و نمیدونم پیروی از این تزِ "ما فقط یک بار زندگی میکنیم،
پس جوری زندگی کنیم که دوست داریم" چقدر عاقلانه است!
به یک مشورت دهنده ی فهیم نیازمندم!
۹۶/۰۲/۲۰