4014.
فکر میکنم برای آدمهایی که تصمیماتشون زیاد ضمانت اجرایی نداره،
بستنِ عهدهای شرعی یا نذر کردن،
یکی از بهترین روشها برای مبارزه با نفسه.
برای چیزی که ما رو به خودش معتاد کرده،
و یا هر کاری که هروقت خواسته یا ناخواسته انجامش میدیم،
به هر دلیلی پشیمون میشیم و از خودمون بدمون میاد،
می تونیم جریمه ی شرعی تعیین کنیم.
جریمه ی شرعی مثل نماز، تکلیفی بر دوشمون خواهد بود،
و چون باید بابتش کفاره بدیم مطمئنا حواسمون بیشتر به خودمون هست.
خوبیش اینه که میتونیم زمان دار بذاریم.
مثلا برای یک هفته، یک ماه، یا هر قدر!
و اگر اثربخش بود ان شالله ادامه بدیم.
و ان شالله که خدا هم در ترک اون عادت کمکمون کنه.
+صیغه ی شرعی عهد آن است که بگوید عهد میکنم با خدا که فلان کار را بر عهده بگیرم.
از ذهن گذراندن و نوشتن آن، درست نیست باید به زبان بیان شود.
کفاره ی عهد برای هر مورد، اطعام شصت فقیر، یا دو ماه روزه گرفتن یا آزاد کردن یک بنده است.
+توضیح تکمیلی:
من خودم تصمیم دارم برای ترک یک کار،
یه تصمیم شرعی بگیرم.
و عبارتی که برای این منظور گفتم مثلا اینه:
"اگر فلان کار را انجام بدهم، برای خدا بر من است که فلان قدر صدقه بدهم."
برای این منظور از دفتر مرجع خودم استفتاء کردم
و گفتند این عبارت کاملا صحیح و شرعی است،
اما "نذر شرعی" است و عهد نیست و البته اشکالی هم نداره.
و اینکه اگر برای پرداخت مبلغ صدقه، مدت زمان خاصی از وقوع فعل، تعیین نکنید،
تا وقتی که امکان پرداخت صدقه هست،
نذر شما صحیحه و کفاره (که در پی نوشت بالاتر عرض کردم) نداره.
همین خواستم این توضیح تکمیلی رو اضافه کنم.
:))))))))))