اندر احوالات فضای مجازی.
منیت، اومانیسم و اصالت نفع تعابیر ساده ای هستند که میشه گفت پایه و اساس اندیشه ی غربی و کاملا در تضاد با اندیشه ی شرقی و در نقطه ی اوج اون، اندیشه ی اسلامی هستند. در اندیشه و فلسفه ی شرقی واژه هایی مثل ایثار وجود داره و مقدس شمرده میشه که چیزی فراتر از محبت و خیر رسانی به بقیه ست. در ایثار کردن عملا باید بر ضد اندیشه ی اصالت نفع، عمل بکنی! یعنی منفعت خودت رو رها کنی و زیر پا بگذاری به خاطر شخص دیگر. حالا اینا رو بلدیم دیگه.
تو اندیشه ی اسلامی یه چیز دیگه هم داریم به اسم خلوص نیت.
خلوص نیت یک حرکت یا نیت خاص در مورد یک کار خاص نیست که من فلان کار رو با نیت خالص انجام بدم. نه. خلوص نیت یک نوع سبک زندگیه. انسان خالص کسیه که از منفعت خودش که میگذره هیچ، بلکه هیچ منیتی در وجودش نداره. یعنی اینکه من خوش باشم، من خوش بگذرونم، به خودم اهمیت بدم، من در آرامش باشم و اینا اصلا تو مرامش نیست که هیچ، حتی نمیگه "من" خوبی می کنم، "من" ایثار کنم! یعنی اصلا منی در وجودش نیست و هرچه که هست به خاطر خداست. غالبا حتی می بینیم انسانهای خالص کارها و اعمال نیکشون بروز داده نمیشه که هیچ، پشت سرشون هم کلی صفحه گذاشته میشه و اینها هیچ اصراری هم ندارن که سایرین رو مِن باب گرفتنِ تایید خوب بودنشون توجیه کنن! کار خودشونو میکنن و بهتره بگم وظیفه شونو انجام میدن چه اینکه بقیه فکر کنند اونها آدم های خوبی هستند یا نیستند! در نتیجه حتی "من" محبت میکنم و خوب هستم رو هم در خودشون کشتن! "من"شون براشون اهمیتی نداره و اهمیت این "من" فقط تا حد حفظ عزتشون هست که اون باز بحث دیگه ایه.
حالا این تفاسیر رو گفتم که بگم فضای مجازی داره با ما چه کار میکنه؟
شما یه پیج اینستاگرام داری، یه کانال تلگرام خدابیامرز داری، یه وبلاگ داری و از این چیزا، و تمام اختیارات اون پیج با شماست. شما یه پیج داری و خدای پیج خودت هستی! کسی بر خلاف نظرت نظر بده میتونی بلاکش کنی و یا کسی کامنت مخالف بذاره کامنتشو حذف کنی و اجازه ندی احدی آرامشت رو به حق یا به ناحق بر هم بزنه چون "خودت" مهمی و قدرتشم که داری. بدیهیه که از مهمترین فلسفه های خلقتِ شبکه ای مثل فیس بوک و اینستاگرام و امثالهم رفع عطش "دیده شدن" در بشریت بوده! خب هم قادر هستی به اِعمال قدرت علیه مخالفان و هم همه ی تلاشت رو میکنی برای ایجاد جذابیت جهت رسیدن به هدف مقدسِ "دیده شدن" و جذب فالوور و تایید شدن و تشویق شدن و همه ی تبعاتش. و هی هر روز منِ وجودت قلنبه تر، خداتر، محق تر، مهم تر و عزیزتر و خودخواهتر میشه و بعد تو می مونی و منیتت و دیگر هییییچ.
بدیش اینه که عامل شکل گیری این "منِ" مهم و عزیز لزوما پاکی و صداقت و ارزشهای دیگه ی انسانی نیست و اگر هم باشه درد اونجاییه که این ارزشهای انسانی در ارزش دادن به وجود تو و بزرگ کردن روحت بی اثر هستند چون تو همه ی ارزشش رو برای جذب فالوور و جذب تاییدات سایرین خرج کردی :)
با این تفاسیر، به کجا چنین شتابان؟
اصلا من گَوَن، شماها نسیم ؛)
+ تعابیری که گقتم شاید بی ربط به نظر برسه اما اگر در هرکدوم دقت کنین می بینین که کاملا مرتبط و وابسته اند. من یه حداقلی از نتیجه ی شوم خدایی کردن در فضای مجازی رو گفتم بقیه ش با خودتون.
+این متن به این معنی نیست که هرکسی که پیج داره و فعال مجازیه مبتلا به خودخواهی و منیته اما قطعا در خطر ابتلا به خودمحوری و اصالت و ارزش دادن به منافع شخصی و سقوط در این مهلکه ست.
+با پشتیبانی یکی از خریدهای اینترنتیم تماس گرفتم. همون اول میگه آدرس ایمیلتون چی بود؟ میگم فلان دات کام! رفت اسممو چک کرد و اومد گفت سلام لوسی می جان. چه کمکی ازم برمیاد؟
میگم مگه شما خانم هستید؟ میگه نه! من آرمان فلانی هستم! :/
خدایی این درسته آخه؟ قرار نیست همه از فرهنگ غربیِ لوسِ شما خوششون بیاد که! :/
خیلی خیلی مهربانانه و محترمانه حالشو گرفتم! :/
ممنونم واقعا