ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
آره ولی وقتی آدم یکی رو خیلی دوست داشته باشه و به غلط بودنِ مسیر او هم ایمان داشته باشه واقعا میتونه بره تو فاز دومی؟ :((

پاسخ:
نمیدونم! درد همینه.

پاسخ:
با نظرت موافقم.

پاسخ:
بله درسته یه جاهایی باید گذاشت ملت هواقب تصمیمشون رو تحمل کنن.

پاسخ:
آره دیگه بیشتر از راهنمایی که کاری از آدم برنمیاد.

پاسخ:
عجب آدم کم خردی بوده! :/

پاسخ:
یعنی راهنمایی کردن و بی خیال نشدن به مهربانی نزدیکتره؟

پاسخ:
بله الحمدلله به خوبی و خیر گذشت.

پاسخ:
سلام. خداوند به پیامبرش می فرماید لعلک باخع نفسک. 

پاسخ:
اگر مشورت نخواد چیزی نگیم؟

پاسخ:
تذکر کوچیک یعنی در حدی که بگیم کارت غلطه؟! همین؟

پاسخ:
درسته. ولی بعضیا برای تصمیماتشون اصلا هم فکری و مشورت نمیخوان! اونا رو چه کار کنیم؟

پاسخ:

پاسخ:
بله کاملا.

پاسخ:
:دی

پاسخ:
عاااالی بود. این کامنت رو باید بارها بخونم. باااارها.

پاسخ:
باشه منم منتظرم. دوست داشتید منبع دیگه ای معرفی کنین.

پاسخ:
حرفت رو قبول دارم. باید اول یاد بگیریم.

پاسخ:
واقعا؟ ممنونم لطف دارین.

پاسخ:
خییییییلی حرفتو قبول ندارم. مثالهایی که میزنی و جزئیات رو قبول دارما که کسی حق نداره از نگاهِ از بالا به پایین با دیگری حرف بزنه اما کلیت حرفت درست نیست. مثلا من فکر میکنم درستش اینه که دختر باید زود ازدواج کنه. خب چه اشکالی داره که دلایلمو به کسی که بی خیال ازدواج شده بگم؟ قصد و نیت منو خدا باید تعیین کنه که قصدم فضولی و خاله زنک بازیه یا واقعا قصد خیر دارم. چرا به خودمون اجازه میدیم نیت آدمها رو هم قضاوت کنیم؟ من که نمیدونم قصدش چیه! میدونم؟ چرا حرفهاشو گوش نکنم و بعد تصمیم بگیرم؟ یا اصلا توجه هم نکنم اما گوش کنم. اینکه اون بدونه تو این شهر اگه در خونه تو قفل نکنی دزد میاد ولی با خودش بگه به من چه مربوط که بهش بگم، این خیلی خوبه؟ کلا جا افتادنِ  تریپ "به من چه" و "به تو چه"، خیلی خوبه؟

پاسخ:
چرا این بخششو گرفتم گفتم با مثالهات موافقم. برو ببین! گفتما! :دی

پاسخ:
سلام عزیزم زیارت قبول کربلایی^_^

پاسخ:
دقیقا همینطوره. تو پاسخ کامنت یکی از دوستان گفتم که اینقدر بلد نیستیم مهربونی کردن و دلسوز بودن رو که غالبا دافعه داریم و چیزی که واقعا نامهربونیه (همین به من چه و به تو چه!) شده احترام!

پاسخ:
بله منظور من همون روزگار به من چه و به تو چه بود نه مسئله ی مطرح شده در اون وب. و بیشتر سوال پرسیدم تا جواب و تفسیری ارائه کرده باشم.

پاسخ:
نههه مسئله اختیار وب و اعمال قدرت نیست. چون پستشون شبهه زاست ترجیح میدم خودم ایشون رو در راه انتقال و پخش شبهات کمک نکنم. 

پاسخ:
قابل بررسیه. اما کامنتهای جناب ن. ا رو بخونین. خوبه :)

پاسخ:
خیلی هم عالی منتظر ادامه ی بحث هستم. همون امر به معروفی که در سطح ماست چون میدونید که در اون سطحی که ملاصدرا میگه و مثلا امام خمینی مصداقش میشه سطح امر به معروف اسلام هست. سطح امر امام حسین هم خیلی بالا بود. در اون سطح معروف همان اسلام بود اصلا.

پاسخ:
راستش قبول ندارم که لزوما خودمون رو ول کردیم! آدمی که دغدغه ی بقیه رو داره شاید تو کمک به اونها موفق نشه اما به این معنی نیست که خودشو بیخیال شده و به بقیه چسبیده.

پاسخ:
خیلی عالی بود و من باید بارها این کامنتها رو بخونم.

پاسخ:
خیلی ممنونم واقعا لطف کردین.

پاسخ:
من خودم خواستم این کار رو بکنم اما دیدم صاحب مطالب ایشون هستن برای همین به خودشون گفتم که شایسته ست به عنوان یک پست منتشرش کنن. 

پاسخ:
به نظرم انتشار مطالب مفید با لینک به نویسنده هیچ اشکالی نداره. چون قصد نویسنده خونده شدن مطلب بوده. حالا برای یه عده هم مهمه که معلوم باشه اونها نویسنده ی مطلب هستند. خب این موضوع هم با لینک دادن به نویسنده حل میشه. اما یه وقتی طرف کتابی چاپ کرده که با انتشارش، حتی با وجود لینک دهی و بیان نام نویسنده باعث خسارت مادی میشویم اونجا محل احتیاطه.

پاسخ:
موفق باشین.

پاسخ:
@جناب مرتضا

پاسخ:
 راستش تا به حال هرجی نوشتم دغدغه م بوده و سوالم. و واقعا از دوستان ممنونم که به کمکم میان. فکر میکنم کامنتهای جناب ن. ا حرفهایی بود که همه تشنه ی شنیدنش بودیم.

پاسخ:
آها. آره منم فکر میکنم جای خوندن اینها تو مطالعاتم عجیب خالیه (الکی! مثلا من خیلی مطالعه دارم!)

پاسخ:
بله حکمت فقط از جانب خدا اعطا میشه.

پاسخ:
درسته. امام صادق می فرماید با عملت مردم رو به معروف دعوت کن نه با حرفت.

پاسخ:
بله الان منم حس کردم خیلی قرابت نداشت :))

پاسخ:
شوخی؟! :/

پاسخ: