برای دوستی که رفیق نیمه راه شد!
آدم ها! آخ آخ آخ! :دی
آدم ها همیشه منو خیلی درگیر میکنن،
رفتارشون، واکنشهاشون، طرز فکرشون، آرزوهاشون، سبک زندگیشون، دغدغه هاشون.. خیلی برام جذابه.
مطالعه رو روح و روان و فکر آدمها برام واقعا جالب و دوست داشتنیه.
کلا آدمها برام عزیزن! خیلی عزیز.
من از اونایی ام که هرکسی باهام حرف میزنه احساس میکنه مدتهاست با هم همکار یا دوست هستیم!
از اونایی که به همه لبخند میزنن مگه اینکه سوء برداشتِ شخص مقابل محرز باشه!
شاید باور نکنین اما من حتی غریبه ترین آدمهای زندگیمو هم خیلی خیلی دوست دارم،
کوچکترین مراوده ای بین من و یک آدم باعث میشه بذری از محبتش در دل من کاشته بشه.
حتی اگر این مراوده در حد: "شما اول بفرمایین داخل" باشه!
بعد پیگیرشون میشم، و گاهی حتی درگیرشون میشم.(که این خیلی بده البته)
خواننده های اینجا که مراوداتی داریم رو مثل خانواده ی خودم دوست دارم،
تقریبا پیش نیومده که خواننده ای که پای ثابت پستهام بوده مدتی برام کامنت نذاره و من جویای احوالش نشم.
معمولا تو تمام روابطی که به اتمام رسیده آخرین کامنت و پیام از طرف من بوده!
برای همین از یهو رفتن و یهو تموم کردنِ روابط خوشم نمیاد.
از اینکه خودخواهانه همه چیز رو تموم کنیم و به آدمها فرصت حرف زدن ندیم و احساسشون رو دریافت نکنیم حس بدی میگیرم.
از اینکه دوستی بهم بگه ازم دلخوره و یهو بره و هیچ راه ارتباطی ای برام باقی نذاره دلخور میشم.
نمیدونم اونهایی که بعد از یه سابقه ی طولانی تو حرف و گفتگو و ادعای احساس قرابت و ادعای دوستی یهو میان میگن"تو را به خیر و ما رو به سلامت" چه جور قلبی در سینه دارن!
حالا این خوبه،
بیان بگن "تو باعث رفتنِ من شدی و انا لله و انا الیه راجعون!" :/
دلخورم آقا. از این رفتارتون خیلی دلخورم.
احتمال زیادی میدم که دیگه اینجا رو نخونین، ولی اگر خوندین بدونین دلخورم.
کاش آرامش دل آدم ها برای شما هم مهم بود.
حوا ...
