رونالدوی زندگیت باش!
همیشه متخصصین رشته های مختلف رو از اعماق وجودم تحسین میکنم.
یعنی به معنای واقعی کلمه دوستشون دارم و تماشای خودشون و کارها و فعالیتهاشون تمام احساسات احترام توام با عشق رو در من برمی انگیزه!
دور قبل جام جهانی که از مسی گل خوردیم، من با وجود فوتبالی بودنم(!) بیش از اون که درگیرِ باختن باشم مسی رو تحسین میکردم! از این بابت که ۹۰ دقیقه تو زمین راه رفت و در محاصره ی ما بود، و فقط یه لحظه ازش غافل شدیم زد داغونمون کرد و هدفش رو عملی کرد.
از اونجایی که یک زمانی شدیدتراً فوتبالی بودم میتونم ادعا کنم تعداد بازیکنانی که به محض تصمیم گرفتن، حتی اگه شده تو پنج دقیقه، یه تیم رو به تنهایی نجات می دن انگشت شمارن.
رونالدوی دیشب رو هم که حتما تماشا کردین.
ایییین همه تلاش و این سطح از حرفه ای بودن تو کارت، تو شغلت و تو علاقه هات وااااقعا تحسین برانگیز و احترام آفرین نیست؟!
آقای رونالدو، روزی تو یه مصاحبه ای گفت که خیلی هم سخت و طاقت فرسا تلاش نمیکنه و تمرین خاصی انجام نمیده، بلکه هر روز و هر روز قدری کم تلاش میکنه!
استقامت بر قدمهای کوچکه که فاصله های بزرگ رو ایجاد میکنه.(همون رهروی آهسته و پیوسته رو، که گه تند و گهی خسته نمیرود!)
آدمها چطوری اسطوره میشن؟ همینطوری!
برای ایرانی ها خوشحالم که میتونن در مقابل این اسطوره ها حضور پیدا کنن.. برد و باختش اصلا مهم نیست. مهم اینه که بفهمن چطور این حجم از حرفه ای بودن در یک سری آدم جمع شده!
ما همه مون می تونیم برای خانواده و زندگی و شغلمون، مثل مسی و رونالدویِ فوتبال باشیم. نمی تونیم؟
+عزم جوهره ی انسانیت و میزان امتیاز انسان است و تفاوت درجات انسان به تفاوت درجات عزم اوست. (چهل حدیث امام خمینی_رحمت الله علیه)