ماجراهای من و خودم!

آقای ما بر ما منت نهاد،

و ان شالله فردا روضه‌ی اربعین برگزار میکنیم.

و زیارت اربعین تو خونه‌مون قرائت میشه.

این پست رو با اشک می‌نویسم.

با اشک ناشی از خوندن کامنتِ یکی از بزرگوارترین‌های بلاگ،

که برام اینطور نوشتن.(کلیک کنید)

+آقای من!

ما که نبودیم، رنجی نبردیم، صبری نکردیم، دردی نکشیدیم، فقط راهیانِ مسیر نور رو با حسرت بدرقه کردیم.

و اینکه کسی که هرگز منو ندیده به یاد من باشه فقط و فقط از کرم شماست که چشم بر سیاهی دلِ من بستید. من عذر می‌خوام بابت همه‌ی کارهایی که قلبتون رو آزرده و ممنونم به خاطر منت‌های بیشماری که شاید به واسطه‌ی فرزندانم بر من نهادید.

ای کاش از نورِ اون مسیر در دل همه‌ی ما حرارتی ایجاد کنید.

حرارتی که تا قیام قیامت سرد و خاموش نشود.