ماجراهای من و خودم!

این چند روز که وبلاگ شما رو میخونم شدیدا یاد یه وبلاگ قدیمی میفتم که نویسنده ای به نام رضوان داشت...

برات آرزوی موفقیت می کنم!

و دوباره هم در آینده دست میکشم... حتی از همسر ، فرزند... 

شاید بی رحمانه بیاد حرفم ؛ اما این دست کشیدنه به معنای بریدن نیست... !!

ما تا یک جایی مسئولیم، بیشتر نه ... چسبیدن به همسر ، فرزند ، خانواده ، تمام و کمال  و در هر شرایطی درست نیست ... 

اره مثلا بچه تا ۶ ماهگیش باید هرروز و هر ساعت پیشش باشی ، مدام در آعوشت باشه، اما بعد از اون نیازی نیست هر ساعت وقتت رو براش بذاری... همینطور زمانی که باید به رسیدگی مستقیمش اختصاص بدی چه روانی و چه فیزیکی کم تر و کمتر میشع !

یا خانواده 

همسر 

هرچی 

توجه به نیاز ها و ضروریات مهمه ؛اما ما زنها افراط میکنیم در این زمینه... زیادی توجه میکنیم و زیادی در دسترسیم همیشع... 

بچه ها از یک سنی به بعد نیاز ندارن مثل یک کودک ۶ ماهه ۲۴ ساعت ۷ روز هفته رسیدگی بشن ...

همسر ها نیاز ندارن ۲۴ ساعت ۷ روز هفته رسیدگی بشن...

این وسط زن ها خیلی خودشون رو یادشون میره...

+تکرار میکنم ؛ توجه و رفع ضروریات و نیازهای خانواده و همسر و فرزند تا جایی که "لازمه" نه بیشتر از اون :) 

+رفتن به دنبال رویا ها و آرزوها تا جایی که به اصول و ضروریات زندگی آسیب نزنه (که اغلب اگر معقول باشن نمیزنه) واجبه... مگه ما چند بار زندگی میکنیم ؟ :) 

وقتشو نداشتم، همین طور تمرکزشو. 

استادم هم دعوام کردن که چرا دلیل بی مسئولیتی مو نگفتم. منم روم نمیشد بگم دارم ازدواج می کنم. خلاصه که هنوز اعصابم خرده چرا اعلام نکردم واسه چی بود.

الان یادم نیست اما هر چی بوده از تنبلی خودم بوده.

پشیمون نیستم اصلا. از رشته‌ام خیلی راضی‌ام و از چیزهایی که از حوزه میشنوم خیلی ناراضی. الان می‌بینم اون چیزی که من از حوزه توقع داشتم با حوزه کسب نمیشد و ممکن بود کاملا ازش زده بشم.

بعد هم یه کار تو یه بیمارستان تو افغانستان پیدا کردم که شاید هشتاد درصد بهش نزدیک بودم، یعنی از طرف اونا تقریبا قبول بود که من گفتم نه، اون بیست درصد هم واسه مشکلات اجرایی که ممکن بود پیش بیاد در نظر گرفتم. اینم کاملا مجبور شدم که بیخیال بشم. نمی‌تونم بگم پشیمونم یا نه، چون حق انتخابی نداشتم. ولی بهش که فکر می‌کنم نمی‌تونم منکر بشم که ممکن بود اتفاقات خیلی بدی برام بیفته.

اینکه چرا بیخیال شدم؟ نیت الهی و راضی نگه داشتن خدا و والدین و اینا نبود، فقط اجبار بود، اجبار :)) اگه برگردم و بهم اجازه بدن میرم :)

از اون گروه به خاطر تنبلی بیرون نیومدم ولی واقعا  وقت نداشتم اون موقع.

:) از استادم خجالت می کشیدم خب. :))

برای من که تنبلیه. چون بنده خدا همسرم دست من و از خونه پدری هم بازتر گذاشته حتی.

یه کتابی خانم الف بهم معرفی کردن، دارم میخونمش، خیلی خوبه. خیلی. البته لابد شما خونده باشیدش.

"زن آنگونه که باید باشد" از استاد طاهر زاده

کتابهاشون توی سایت لب المیزان به صورت یه اپ در اومده و لینکش و گذاشتن واسه دانلود

باز همون هم به شخصیت بچه برمیگرده ...

دقیقا پیدا کردن حد اعتدال مهمه ....

من هرروز میخونمت 😊

خدایی بابا و مامان  کجا 

شوهر کجا :))))

پدر و مادر ۱۰۰ درصد مصلحت فرزند رو میخواد 

اما همسر چاشنی خودخواهی هم کمی قاطیش میشه گاهی ؛) 

برا همینه حرف پدر مادر  بروی بیشتری داره :)) 

جوابم بله است :) رویای دم‌دست‌تر مثلا ایران‌گردی؟

تنها چیزی که اینجا به ذهنم رسید حوزه بود :/ :)))

ایشالا که بهترین بشه برات 😍

ولی نکنه میخوای بری اینجا حوزه ؟؟؟؟ :)) 

یا خدا 

البته خدایی ش خیلی خوبه این سه نفر عزیز بکن نکن هاشونو کم کنن!همیشه دلم خواسته که برای بچه هام بکن نکنم حداقلی باشه

برا ادامه تحصیل اینجا رو پیشنهاد نمیکنم بهت ولی :) 

خیلی ضعیفه... 

ایشالا هرچی به صلاحته عزیزم... 

بره من که نشده چون هنوز 20 سالمه:/

ولی همیشه به من یاد داده شده خانواده مهم تره و قطعا بعدا بین یه انتخاب بین رویام و خانواده میگم خانواده چون قطعا یکی از رویا هام خوشی خوشبختی خانوادم خواهد بود

ولی به هر حال میشه به هر دوشون رسید

مثلا من همیشه دوست داشتم به خاطر طیف وسیع علایقم یه مزرعه (البته قرار نیست توش زراعت کنم یه اسم کلیه که روش گذاشتم) داشته باشم و خواهم داشت و خانوادم هم جزو همین رویا و مزرعن:)))

میشه به هر دوش رسید فقط از نظر زمانی تفاوت ایجاد میکنه

+من وب شمارو وقتی داشتید با یکی بحث میکردید پیدا کردم,و جدا از وب خیلی خوبتون که خیلی چیز ازش میشه یاد گرفت,شخصیت خیلی باحال و جالبی هم دارید که قطعا میدونم به رویاتون میرسید:)))

++این ملخ دریایی ها اخرش اون رگشو داشت یا نه؟

من دانشجوی راضی از کیفیت تو هیچ دانشگاهی ندیدم اینجا...

آزاد رو که دورش یه خط قرمز گنده بکش اون که هیچی ...

بقیه هم چنگی به دل نمیزنه ...

یک سال دیگه تلاش کنی برای قبولی تو شهر بهتر ارزش داره ... 

چطور؟:)

خب رویا اگه رویا باشه نمیزاره تنبلی کنیم

خب این از خود گذشتگی اولا که دوطرفس دوما به خاطر دوست داشتنیه که نسبت به خانواده وجود داره سوما گفتم که به نظر من (البته هنوز بی خانواده اینده :دی)یکی اد بزرگترین رویاها خوشبختی خانوادس شما اگه یه رویاتونم نابود کنیم به خاطر خانواده به یه رویای بزرگتر میرسید:)

با ایشونhttp://platelets.blog.ir,در حد یکم رسیده بود :دی

البته باز همه چیز به شرایط فرد بستگی داره دیگه... :) 

امیدوارم بهترین بشه برات 

مااااچ

به نظر من که غصه نخور...
رویاتو عوض کن

ادامه تحصیلات دانشگاهی تا نا کجا آباد از رویاهام بود...

اما عمدا میخواستم چند سال بین لیسانس و فوق لیسانسم فاصله بندازم تا به دور از ادبیات و تحمیل ا دانشگاه و با وقت بیشر مطالعاتی که خودم فکر میکنم در دانشگاه نیست رو پیش بگیرم...

در سال اول اون مطالعات به این نتیجه رسیدم که باید از نظریات صرف فاصله بگیرم و ازدواج کنم و همزمان با فراز و نشیب زندگی ادامه تحصیل بدم...

اما از یه جایی به بعد از دستم در رفت و شرایط به گونه ای شد که فعلا نمی تونم به دانشگاه فکر کنم... در حالی که اگر شرایط اجازه میداد الان واقعا وقتش بود... حرف برای گفتن داشتم... جدا عرض میکنم

واقعا تقصیر همسرم هم نیست... مجموعا شرایط به این سمت رفت...

نمی تونم بگم چرا بی خیالش شدم... چون نشدم ... من دارم کارم رو میکنم اما بدون دانشگاه... منتها دانشگاه واقعا برام موضوعیت داشت... که بماند...

ذره ای پشیمون نیستم... خدا رو گواه میگیرم... حتی اگر برگردم باز همین راه رو میرم...

اون مطالعات غیر دانشگاهی رزقی بود که محال بود مشی و روش دانشگاه بهم بده... 

اما خب از رویایی به نام دانشگاه فعلا دست کشیدم... تا شرایطم تغییر کنه...

 من خانمی رو دیدم که زمانی دختر بسیار فعالی بوده و با ازدواج یکباره خونه نشین میشه و با پذیرفتن از ته قلب این شرایط جدید و رها کردن دلش

الان امپراتوری فرهنگی در کشور اداره میکنن که مطمئنم اگر سختی های همسرشون رو تحمل نمیکردن الان به هیچ عنوان انقدر توانمند نبودن

و خانمهای دیگه ای که لحظه رسیدن به اون گردنه رو تعریف کردن و از سختی قربانی کردن علایق گفتن

و میبینم که چقدر با خانمی که هنوز درگیر دودوتا چهارتای ذهن خودشه توفیر داره...

* مخاطب این جملات لزوما شخص شما نیست

توضیحی بود که در کامنت ها ندیدم

کربلا رفتن مگه بده اما وقتی پدرت گفت نرو نظر خدا هم همینه که نری...

من دارم راهم رو میرم...

دانشگاه یه وسیله بود... حالا که وسیله ازم گرفته شد خدا خودش سبب ساز هست... شاید باید از طریق دیگری از وسیله دیگری به مقصودم برسم...

وظیفه اول ما همسرداریه.

درس خوندن یه وقت متمرکز میخواد، بعد دانشگاه کلاس داره. علاوه بر اون اگه بخوام ادامه تحصیل بدم، کارای الانم رو که نمی خوام حذف کنم، یه چیزی میشه مضاف بر فعالیتای الانم.

مطمئنا اونم از یه سری خواسته هاش دست کشیده. وقتی ازدواج می کنی مسلما نمی تونی همه فعالیت های دوران تجرد رو ادامه بدی

برای من پیش نیومده اما فکر میکنم ممکنه برای ارشد همچین حالتی پیدا کنم! البته الان که فکرشو میکنم یه چندباری چندتا کارگاه و دوره و یک شرایط کاری خوب رو از دست دادم اما ضرر نکردم چون اونقدر علاقه مند نبودم بهشون !

به تنبلی توی کامنت ها اشاره شد اما من میخوام یه چیز دیگه بگم.. یه وقت بحث تنبلیه که خودمون مقصریم قطعا..ولی یه وقت بحث سخت کوشیه که بازم مقصریم! میدونی ما (یا لااقل خودم) عادت داریم خیلی سختی نکشیم شاید چون در درون مون یه ندایی میگه خانواده مهم تره.. نمیخواد برای اهدافت اینقدرر سختی بکشی.. مثلا ممکنه دانشگاه حضوری رفتن برای کسی مقدور نباشه و بخاطر بچه و همسرش بگذره. اما بتونه مجازی تحصیل کنه. مجازی براش خیلی سخت تره ولی حاضر نیست سختیش رو تحمل کنه و این حسرت تا ابد باهاشه. مخصوصا در مورد بچه ها خیلی دیدم.. خانم تا بچه هاش کوچیکن شده با عشق فداکاری میکنه بزرگ که شدن رفت سر خونه زندگی شون میبینه ای بابا چقدر عقب افتاده.. یا حتی همین کلاس های هنری.. طرف نمیتونه هزینه کنه بره کلاس.. نمیگه خب سرچ کنم تو خونه یاد بگیرم ! یا خیلی چیزای دیگه..

میخوام بگم اکثرا خودمون مقصریم.. شاید چون اینطور بزرگ شدیم و همقدم مرد پیشرفت کردن یه جورایی شنا جهت خلاف آب توی عرف..

یه وقت هایی هم هست واقعا شرایط مهیا نیست.. مثلا من خودم گرایش مورد علاقم رو تهران داره و واقعا موندم چه باید کنم.. هرچند میشناسم کسی که تهران قبول شد و باورت میشه هررر هفته تنها با قطار میرفت دو روز تهران و برمیگشت؟ دوتا بچه هم داشت! دکتراشو هم گرفت و الان رفته شهر دیگه ای. شوهرش بازنشسته شده داره تشویقش میکنه درسشو بخونه با هم همکار بشن :)) 

سخنان حضرت آقا در مورد زنان میتونه کمک کننده باشه.. سعی کن بخونی آدم نقش خودش رو به عنوان یک مادر مسلمانِ ایرانی پیدا میکنه.. یه کلیپ دیدم از سوالی که یکی از خانم ها از آقا پرسیده بود دقیقا همین بحث درس و بچه و زنذگی وو .. دیدیش؟

چقدر حرف زدم :))

من بخاطر نامزد سابقم نرفتم دانشگاه با اینکه دانشگاه تهران مهندسی کشاورزی قبول شده بودم اونم روزانه :) فکر میکردم به هدفم رسیدم و خیالش راحت شده ولی خب بعدا فهمیدم مشکل داره شکاکه... بشدت هم پشیمون شدم

چه سوالای سختی میپرسی:)

ظهر خوندمت و تا الان داشتم به سوالت فکر میکردم

اخرش بی نتیجه

بی نتیجه چون فهمیدم من اصلا رویای خاصی تو زندگی نداشتم و همیشه اوضاع بر وفق مراد بوده خداروشکر.

البته گاها پیش اومده که بعضی خواسته هام در زندگی مشترک توسط همسر اجابت نشده مثلا اینکه یه چند سالی برخلاف خواسته من حاضر نمیشدن منو کربلا ببرن، ولی خب به این خواسته ها رویا در معنای اخصش نمیگن بنظرم

ولی کلا بنظرم زندگی مشترک مخصوصا با بچه محدودیت میاره😉 که خب تحملش رو هم خدا میده🙂

برای من خیلیییی پیش اومده میتونم به جرات بگم از اول ازدواج تا حالا برای خیلی مسائل ریز و درشت.

خیلی وقت ها ناراحت میشم و با خودم میگم کاش اون انتخاب رو نمی کردم اما مطمئنم که اگه بازهم به اون شرایط برگردم انتخابم، کنار گذاشتن رویام هست به دلایل مختلف.

البته الان با بیخیالی تمام دارم میرم دنبال یکی از رویاهام و احساس می کنم بعد از هشت سال زندگی این حق رو دارم که بخوام به یکی از رویاهام که بهم انرژی میده، برسم. 

هر چند هنوزم مرددم /:

https://www.instagram.com/p/BYGtqxCg98j/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=19b4bcmgmrzo2

من اینستا دیدمش نمیدونم از کجا میشه یافتش!

صحبت هاش برای من بسی دلگرم کننده بود و هرچندوقت یکبار میرم نگاهش میکنم!

zendegi_bandegi

این پیج رو هم فالو کنید اگه هستید اینستا حرفای خوبی میزنه

اوه خیلی پیش اومده.. 

و همیشه ام به خاطر شخص نیست گاهی بخاطر شرایط اقتصادی.. شرایط جغرافیایی..و..

مثلا من عاشق سفرم 

اما به خاطر شرایط اقتصادی و البته سه سال اخیر به خاطر بچه داری نتونستم سفر کنم

به هر حال خونواده همونطور که باعث تعالی فرد میشه هرازگاهی موجب محدودیت و دست و پا گیری هم میشه.. 

اگه بتونی راهی پیدا کنی که رویاها و آرامش خونواده تو با هم حفظ کنی یه برنده واقعی هستی :)

امیدوارم در رسیدن به رویاهات موفق باشی :)

آره میشه این جوری گفت

چقدر با اون حرف بنت الهدی در باب سخت کوشی موافقم. ولی خوب حمایت همسر خیلییییی مهمه.

مثلا من انتخاب کردم که بچه زیاد داشته باشم، در کنارش دوست ندارم بچه هام مهد برن. پس مسلما نمی تونم بیرون کار کنم. پس نباید بگم به خاطر بچه هام کار نمی کنم. به خاطر انتخاب های خودم بوده.

حالا مثلا اگه همسری داشتم که همه جوره حمایتم می کرد در این زمینه امکانش بود ولی حالا که ندارم. پس اینم مثل هزاران محدودیت دیگه ای که دارم. پس می پذیرمش.

امیدوارم تونسته باشم منظورم رو رسونده باشم

قل اعوذ برب الناس

ملک الناس

اله الناس

من شر الوسواس الخناس

الذی یوسوس فی صدور الناس

من الجنة و الناس

:) 

پذیرش به معنای انفعال نیستا. وقتی بپذیری می تونی با آرامش به این فکر کنی که حالا باید چی کار کرد.

تمرین کن. خیلییییی آرامش بخشه.