ماجراهای من و خودم!

گاهی هجرت برای مقابله با چیزهایی که ارزش جان دادن دارن هم استفاده میشه. 

مثل فرار از ظلم. در حالی که مبارزه با ظلم ارزش جان رو داره.

اصلا شاید دشمنی وجود نداشته باشه. شاید یک توافق باشه. مثل خیلی نقاطی که در قاجار و پهلوی از مملکت جدا شد و ما هم براش نجنگیدیم و جان هم ندادیم.

ناموس وطن دقیقاً چیه؟

بحرین رو که جدا کردند، ناموس وطن به تاراج رفت؟

وقتی بحرین و سایر نقاط در دوره‌ی قاجارها جدا میشد ریشه‌های ما سست شد؟

یعنی مثلا اگر برای جدا نشدن خوزستان جان بدیم ارزشمندتر از اینه که برای حفظ سیستان جان بدیم؟(البته این فقط یک مثال بود از وجه سرمایه‌ی اقتصادی)

مثلا اگر خوزستانی‌ها تصمیم بگیرن مستقل بشن باید چه کار کنیم؟ با استقلال‌طلبان بجنگیم؟ چه وقت جنگ ما علیه استقلال‌طلبی، یا جنگ ما علیه جدا شدن بخش‌هایی از مملکتمون به ارزش تبدیل میشه؟

الآن بحرین جدا شده چه اتفاقی برای ایران افتاده؟ ما باید می‌جنگیدیم که تمامیت ارضیمون حفظ بشه و بحرین جدا نشود یا اونها باید می‌جنگیدند که جدا نشوند؟

به نظرم میاد شما هم به خاطر یه سری ارزشها و جلوگیری از ظلم قائل به ارزشمندیِ جنگ برای تمامیت ارضی هستید. درست فهمیدم؟ خب اگر ظلمی نباشه، وقتی خودشون میخوان جدا بشن آیا تلاش برای نگهداشتنشون ارزشه؟

که بله مبارزه با ظلم ارزشمنده در حد جان دادن.

زور که بله قبول دارم. وقتی یکی با ظلم میخواد مملکت رو بگیره باید بری واستی جلوش. در این صورت برای حفظ خاک نجنگیدی، برای مبارزه با ظلم جنگیدی که ارزشمنده.

میخوام ببینم اگه یه منطقه‌ای مردمش خواستن مستقل بشن باید بریم با استقلال‌طلبان مقابله کنیم یا نه. قطعا جدایی اونها از ما هم برای اونها ضرره و هم ما. ولی اینجا هم باید به پای حفظ وطن جان داد؟

چطور اینها رو متفاوت میدونی؟ همه‌ش یکیه. با این تفاوت که تمامیت ارضی فقط با استقلال‌طلبی یک منطقه خدشه‌دار نمیشه و ظلمِ ظالم هم میتونه عامل تهدید تمامیت ارضی باشه. خب تکلیف ظلم و ظالم که معلومه. کسی بخواد مملکتت رو به زور بگیره باید بری باهاش بجنگی. ولی اگر استقلال‌طلبی خود خواسته باشه چی؟ قطعا اگر سیستان ادعای استقلال کنه داره به تمامیت ارضی ما لطمه می‌زنه. خب. حالا من برم بجنگم که به تمامیت ارضی لطمه وارد نشه یا بگم سرزمین خودشونه و یه مشت خاک کمتر و بیشتر برای ایران، ارزش جون دادن نداره؟ این یک مصداقه از جدا شدنِ یک بخش از خاک با سلام و صلوات بدون جنگ و خونریزی.

کلی از مملکت ما رو با توافقات بین‌المللی جدا کردن کسی هم نرفت بجنگه!

مطمئن باش با نظر مثبت چهار نفر و نظر منفیِ چهل نفر هیچ منطقه‌ای جدا نمیشه.

هدفم چه کار داری؟ مگه من هدف تو از پستهاتو می فهمیدم یا می‌پرسیدم آخه؟ :))

قطعا جدایی یک بخش از مملکت برای دولتِ اصلی ضرر بزرگیه.

بحثم موقعیتهایی هست که یک توافق صورت میگیره یا مردم یک منطقه خواهان استقلال از دولت مربوطه هستند. آیا مردم یا خود اون دولت باید در این شرایط برای حفظ تمامیت ارضیشون بجنگند و جان بدن؟ این ارزشمنده؟ تلاش برای کم نشدن خاک تا کجا میتونه هدف باشه؟

فقط دو سوال باقی‌ می‌مونه بخشی که واقعا منو به فکر واداشت.

در همین شرایطی که توصیف کردم اگر کریمه‌ای‌ها به ایران اسلامی پیوسته بودند چطور؟

به نظرم میاد جوابت به همه این سوالها مثبته.

به این علت که من هویتم رو مستقل از خاک میدونم. هویت به معنای آنچه‌که واقعا هستم(نه آداب و رسوم و جریان‌های فکری که وابسته به محیط زندگی آدمهاست.) هویت فکری من و چیزی که به من ارزش میده ایرانی بودنم نیست. نحوه‌ی فکر کردن و رفتار کردنمه که باعث ارزش وجودم میشه. در نتیجه از جان گذشتنم وقتی ارزشمند و منطقیه که در راهِ هویت و ارزش وجودم باشه دیگه. نمیدونم تونستم منظورمو برسونم؟

حالا نظرتون چیه؟

پس هویت فکریه که ارزشمنده. و هویت فکری ناشی از خاک نیست.. اما قدرتش میتونه وابسته به مرزهای جغرافیاییش باشه. پس ملی‌گرایی وقتی ارزشمنده که هویت فکریِ حقی پشتش نشسته باشه که مستقل از ملیته. به نظرتون درسته؟

منم ظلم رو محدود به خاک نکردم. گفتم وقتی به کشورت حمله میکنن و به زور میخوان بگیرن که معلومه باید بری بجنگی. وقتی حمله نمیکنن و بر جدایی‌ها توافق میکنن یا مردم یه منطقه ادعای استقلال میکنن چه کار باید بکنی!

ولی خب در سایر موارد هم ارز، یعنی زلزله در میان مسیحیان اینجا و مسیحیان اروپا، خواستم اشتراک مذهبی رو هم از بین ببرم که نگاهمون فقط انسانی بشه احتمالا نگاه من هم برابر خواهد بود..

یا جدایی بحرین از ایران طی یک توافق. یا قراردادهای زمان قاجار.

این‌جاها کسی به کسی حمله نکرد. البته تو قراردادهای زمان قاجار دولت ما تحت فشار بود. ولی در ماجرای کریمه خواست خود مردم بود. خب فکر کن الان سیستانیها بخوان جدا بشن، بذاریم؟ یا بجنگیم؟ در هر دو حالت که دولتمون اسلامی باشه یا نباشه. 

دست درازی نوعی ظلمه.

شما یه خانواده رو تصور کن که بچه‌ها میگن هر کدوم سهممون رو میخوایم و خداحافظ.

باید به زور نگهشون داشت یا نه. درسته که بنیان تضعیف میشه اما وقتی خودش میخواد بره چه باید کرد؟ جنگید؟

حالا الان مملکت ما اسلامی و از دست رفتن خاک معادل از دست رفتن اقتدار اسلامه. ولی فکر کن یک مسلمان اوکراینی باشی. کریمه‌ای ها خودشون خواستن و جدا شدن و به روسیه پیوستن. حکومتتون هم که اسلامی نیست. موضعت درباره جدایی کریمه چیه؟ 

اصلا اگه دولت بگه بریم کریمه رو پس بگیریم میری بجنگی؟ این دو تا سوال.

شما موضع خودتون چیه؟ فکر کنید همین الآن یک مسلمانِ اسپانیایی هستید. اگر موضوعات مخالفت با جداییِ کاتالانهاست، آیا اگر دولت بگه بجنگیم میرید برای حفظ تمامیت ارضی اسپانیا (کشورتون) بجنگید؟

حالا اگه حکومتمون اسلامی نباشه چی؟

ولی حرفتون درسته قبول دارم.

کلا سوالم در مورد شرایط خودخواسته‌ی ملت‌ها بود. که البته نظرت رو گفتی که با هرگونه و هر مدلی از تجزیه‌طلبی مخالفی، حتی خود خواسته.

بحث‌های خوبی تو کامنت‌ها مطرح شد اگه خواستی بخون یا اگه خواستی و حوصله نداشتی میام سر فرصت مختصرشو بهت میگم. :) 

بحث خیلی خوبی بود ممنونم که حوصله کردید و وقت گذاشتید. برای من جذاب بود.

از کجا میدونین گل آدم از خاک کدوم کشور بوده؟ البته من جایی خوندم که از مکه بوده ولی شک کردم الان.

نگاهم به این موضوع گسترش پیدا کرد تو کامنتها.

حالا چیزی هست که بخواین بگم؟

بعدم موضع گیری نسبت به آرمان و اعتقاد که نمونه نمیخواد!

ولی یه ویرایش تو کامنت قبل زدم که موضع‌گیری نسبت به آرمان و اعتقاد که نمونه نمیخواد! میخواد؟

الآن به عنوان مصداق داشتم بر فرض محال تصور میکردم که حزب الله لبنان و منطقه مقاومت از لبنان اعلام استقلال کنه و بخواد بخشی از ایران به حساب بیاد! مثلا! مثلا!

فکر میکنم به سادگی نمیتونم الحاقشون به ایران رو بپذیرم. شرایط متعددی باید در نظر گرفته بشه. شاید چنین الحاقی بیش از قدرت بخشی باعث تضعیف یک اندیشه بشه. البته مثل شما به طور مطلق هم اعلام مخالفت نمیکنم. به طور مطلق موافقت هم نمیکنم.

حالا شما علت مطلق بودن مخالفتتون رو بگید. البته اگر علت خاصی داره که منم مجاب به مخالفت مطلق بکنه.

منم ممنون که نوشتین. :)

آخه مثالتون از پدر و مادر هم همین رو به ذهن متبادر کرد که به خاطر دین باید از پدر و مادر گذشت! یعنی اینها در تقابل با هم قرار گرفتن و وقتی شما باید یا دین رو انتخاب کنی یا پدر و مادر رو، خب دین رو انتخاب می‌کنی. اما در شرایط معمول چی؟

بحث سر اینه که اگر منطقه‌ای از کشور به صورت خواست عمومی مردمش بخواد از ما جدا بشه باید چه کار کنیم؟ بریم بجنگیم و مخالفت کنیم یا اینکه بگیم چون در تضاد با عقاید دینی ما نیست پس بره به سلامت؟ (چه اینکه حکومت مرکزی ما اسلامی باشد یا نباشد! در هر دو حالت)

اینها رو تو کامنتها توضیح دادم و خب کاملاً حق با شماست و درست میگی. دلیلی هم نداشته بحث رو بخونی. 

نتیجه ای که گرفتم اینه که جدایی طلبی، یا حتی گسترش طلبی و کشورگشایی در بین کشورها میتونه خیلی خیلی آسیب‏‏‏ زاتر از چیزی باشه که تا حالا تصور میکردم. در نتیجه اگر کشور ما اسلامی باشه تا پای جان حتی میشه برای جدا نشدنِ یک بخش از مملکت مایه گذاشت. حتی اگر اون بخش به صورت خودخواسته داره جدا میشه، ولی بازم باید هرطور هست جلوش گرفته بشه حتی به قیمت سرکوب جدایی‏ طلبان.

اما خب اگر کشورم اسلامی نباشه و من مسلمان باشم، باز هم تلاشم بر عدم جداییِ بخشی از مملکتم خواهد بود. چون بستری برای ظلم، لطمه به اقتدار، کاهش قدرت و تضعیف توده ی مردم در اون منطقه رو فراهم میکنه. یه جورایی احساس کردم جدایی طلبی خودش یه جور ظلمه!! (توجه داری که بازم از نگاه تفکرِ ظلم ستیز، حمایت از خاک رو توجیه میکنم، نه با منافع شخصی یا منافع افراد! :دی)

اما اگر ما کشوری اسلامی باشیم که هستیم، و کشور دیگری بخواد به ما ملحق بشه و زیر پرچم ما باشه، (یا منِ مسلمان در کشور غیر مسلمانی باشم و بخشی از کشورم مایل به جدا شدن و رفتن ذیل پرچم کشوری مسلمان مثل ایران باشه) نمیتونم به طور مطلق بگم که نباید از این کار حمایت کرد! خیلی جوانب زیادی رو باید در نظر گرفت که واقعا در تخصص من نیست.

مثلا داشتم به این فکر میکردم که اگر حزب الله لبنان بخواد به ایران ملحق بشه، باید ازش حمایت کرد؟ فکر نمیکنم!

البته که حزب الله چنین چیزی هم نخواهد خواست، ولی خب.. دیدم گستردگی بحث خیلی بیشتر از حسابهای دو دو تا چهارتای ماست. 

در مجموع از اینکه به جوانب متعددی از اثر جغرافیایی بر قدرت چانه زنی و اقتدار ملی پی بردم خرسندم :)

باید برم دقیقتر و عمیقتر مباحث ژئوپلیتیک رو مطالعه کنم. یک پنجره ی جدید بود دیگه که به رویم گشوده شد و از دوستان ممنونم :)

حالا اگر مخالفتی با این نتیجه گیری من داری خوشحال میشم بشنوم :)

بله.