ماجراهای من و خودم!

من بنظر خودم باور دارم که اگه بیام خونه بشینم و به همسر و فرزندانم رسیدگی کنم و مخصوصاارتباطم با نامحرم رو به حداقل و در حد ضروریات و موارد استثنایی برسونم راه رشد و تعالیم باز میشه و خیلی زود به خدا می رسم

ولی اینکارو نمیکنم که یه دلیلش ترس از اینده ست، یه دلیلش خودخواهیه، یه دلیلش اینه که نمیخوام به همسرم رو بدم و حس میکنم اینهمه لایق فداکاری من نیست😂، ( با اینکه میدونم از نظر نظری که ، اگه من اینکارو کنم در حق ایشون فداکاری تلقی نمیشه و فقط مفید به حال خودمه)، یه دلیلش ترس از اینه که بیام خونه بشینم و بدتر شه و روحیه م خراب شه و بیفتم به جون همسر و بچه ها، و یه دلیلش ترس از شماتت مردم و خانواده خودمه مثل مادر و خواهر و ... و دلایل دیگه که اگه بیشتر فکر کنم بیشتر پیداشون میکنم. و اما با همه این اوصاف فکر میکنم همه این مسائلی که گفتم دلیلش میتونه یه چیز باشه و اون نرسیدن به یقین باشه علیرغم اینکه فکر میکنم که در خصوص این موضوع به باور رسیدم و اعتقاد دارم و ...: یعنیدرحقیقت به این  یقین نرسیدم که اگه یک قدم برای رضای خدا و در راهش بردارم خدا خیلی قدمها برام برمیداره و راه رشدم باز میشه و ...

یادته که یبار از دوستم گفتم که فقط بخاطر رضا و خشنودی خدا استعفا داد و از همه موقعیتهاش مالی و اجتماعی دل کند، و با اینکارش چقدر به رشد و کمال رسید درحالیکه من همچنان درجا میزنم و از نظر معنویات همونی ام که چندسال پیش بودم و هیچ رشدی نداشتم و بلکه تنزل هم کردم و برعکس دوستم علاوه بر معنویات زیاد که نصیبش شد، ارتقاء از نظر مالی هم الحمدلله پیدا کرد و  خیلی اوضاعش بهبود پیدا کرد  و ...