ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
واقعا؟؟!
خیلی نامردیه که!
البته من اینی که گفتم مربوط به روزهاییه که مستر کلا مأموریت بوده
ولی خب وقتهایی که هست شش میره شش میاد!
چطور تحمل میکنی؟ به منم یاد بده یه کم! :((

پاسخ:
جدی گفتی اینها رو؟! واقعا سختت نیست؟ من آدم شوهر دوستی هستم! یعنی واقعا نمی تونم بگم بیش از مستر عاشق بچه هامم! همه شونن باید باشن! هم مستر هم بچه ها! دوست دارم خانوادگی زندگی کنیم.
من واقعا بدون مستر نمیتونم.. از همه لحاظ ، اصلا سر و کله زدن با پسرک منو از پا درمیاره! اگر مستر شبها نیاد و باهاش بازی نکنه من رسماً روانی میشم!
من در حدی بودن شوهر برام مهمه که بعضی وقتها فکر میکنم اگر مستر روزی که اومد خواستگاری میگفت که کاری که دوست داره بکنه این مدلیه من بهش میگفتم بین من و کارت همین الان یکی رو انتخاب کن! چون من تو خانواده ای بودم که بابام معلم بوده و همیشه موقع ناهار و مهمتر از اون کل عید نوروز و تابستون ما همه پیش هم بودیم! کلی زور زدم که با عدم تعطیلی مستر تو عید و تابستون و نبودنش موقع ناهار کنار اومدم! کنار اومدن با مأموریته مونده!
ولی به نظرم واقعا وضعیتتون عجیبه ها!

پاسخ:
آره خب وقتی دور و بر آدم شلوغ باشه و راحت بشه به این و اون سر زد خداییش آدم احساس تنهایی یا دلتنگیش خیلی کمتر میشه و به قول تو همون یک جمعه هم خیلی خوب خواهد بود...
به نظر منم میاد که پسر من متفاوته.. میدونی بیشتر مشکل اینه که در سن عجیب غریب لجبازی و انرژی فراووووووووووووونه! اصلا نمیشه کنترلش کرد مخصوصا وقتی که تو اوج انرژیش بیفته سر لج! دیگه واقعا آدمو کفری میکنه! تازه من خیلی صبورم! خیلی! یعنی خیلی ها به من گفته ن که زیادی با بچه ت راه میای و این همه صبرت برای ما عجیبه! ولی خب بازم به آخر میرسم دیگه...
واقعا هم حیف..