ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
:))
آره جالب بود.
من از این خلاقیت های پسرک خیلی خوشم میاد اما اصلا نمیدونم چه کار بکنم که جسارت این کارها توش کشته نشه و در عین حال این کار رو هم تکرار نکنه! :(

پاسخ:
:))
مرسی لطف داری.

پاسخ:
آخی!
حالا شما چرا؟ مگه خونه ی شما هستن؟

پاسخ:
نمیدونم! واقعا نمیدونمم! من فقط بهت زده شدم و  گفتم این چه کاریه که کردی؟ کار خوبی نیست!
بعدم بردمش حموم!
ولی نمیدونم چی باید میگفتم که تکرار نشه و از طرفی هم تو ذوق هنریش نخوره!
شاید ایده آلش این بود که با همون تعجب بگم وااااااای چه کار کردی! به نظرت جالب شده الان؟ اینطوری نظر خودشو میگفت!
حالا ان شالله سری بعد! خخخخ!

پاسخ:
سلام .وقتی بچه ای که این کارها رو میکنه بچه ی مردم باشه خیلی باحاله!
ولی وقتی بچه ی خود آدم باشه واقعا کار رو سخت میکنه! خیلی سخت!
ولی در مجموع کاملا حق با شماست. ممنون از لطفتون.

پاسخ:
آره سخته! انقدر پسرک از این کارهای عجیب غریب میکنه که نگو! تازه من کم کم به این نتیجه رسیدم که بنویسمشون یه روز نشونش بدم!
قبلا شیطنتهای اینطوریشو نمینوشتم بیشتر پیشرفتهاشو برای خودم یادداشت میکردم اما الان می بینم این کارهاش هم جالبه!
منم خوشم میاد دوست دارم کارهای خلاقانه بکنه و همیشه تو چارچوب من محدود نباشه تا بیشتر رشد کنه،
اما فعلا که نتونستم مدیریتش کنم!

پاسخ:
آره دیگه من کلا درمورد بچه هام دلم به آینده خوشه و لاغیر!
امیدوارم نتیجه های خوبی بگیرم در نهایت!
توکل بر خدا!

پاسخ:
آره پسرک ما هم همینطوره! البته نه به اون شدت که نشه نگاهش کرد! فقط چتریهاشو میزنه!