ماجراهای من و خودم!

احساس کسی رو دارم که تو یک آزمون بزرگ قراره شرکت کنه

و نه اطلاعات کافی داره

و نه توانایی لازم.

و مدام چشمش به بقیه ست

که چطور دارن برای امتحان آماده میشن

یه عده شتاب زده

یه عده با منش آهسته و پیوسته

و یه عده بی خیااااال...

و این جماعت بی خیال

بیش از همه ی بقیه ذهن منو درگیر میکنه

که مبادا آزمون اونقدر سخت نباشه 

که این جماعت بی خیال هم راحت قبول بشن

و برنده ی دوسر برد بازی همینها باشن

و مبادا اونقدر سخت باشه

که من هم توان قبولی رو نداشته باشم 

و از اینجا مونده و از اونجا رونده بشم.

در هر حال صادقانه بگم

اصصصصصلا 

این بازی رو 

دوست ندارم..

+مسخره ست. نه؟

+کاش میومدی تا با هم حرف بزنیم...کاش..