ماجراهای من و خودم!

همین که دوست داره براش کتاب بخونی یعنی علاقمند شده به کتاب خب!

فکر می کنم سختگیری زیادیه انتظار حفظ کردن از بچه ها! منظورم سخت گیری عملی نیست! یعنی تو ذهنت سخت می گیری!! آیا اصلا عادت کردن به حفظ کردن اثر خوبی تو آینده علمی پسرت خواهد داشت آیا؟ شاید هم اصلا خوب نباشه این مدلی!

خب آره این که می گی منطقیه و نمی دونستم! ولی حس می کنم شاید بهتر باشه جور دیگه ای با حافظه بچه ها کار کرد که این ملکه و عادت براشون ایجاد نشه که قراره مطالب یک کتاب رو حفظ کنن!

راستش از وقتی تغییر رشته دادم به علوم انسانی و به وفور بچه هایی رو می بینم که بعد از سال ها درس خوندن الان اصلا نمی تونن تحلیلی تو رشته شون ارائه بدن  و اصلا بعضی هاشون تو همچین فازی نیستن که نیستن! همه چی رو از حفظ میان می گن، خیلی ناراحت می شم! حیف این همه سال تلاششون.

البته می دونم که خیلی اهل بازی کردن های مختلف و آموزش های مختلف به پسرک هستی! ولی شاید اگه کتاب رو هم که بدیم دست بچه به جای تشویق برای حفظش، باهاش در مورد عکسا حرف بزنیم! بگیم قصه بسازه! در مورد رفتارای بچه ی توی قصه حرف بزنیم با هم! یا هرچی یه جوری خلاقیتش رو تفکرش رو پیوند بزنیم به کتاب! شاید دید بهتری از الان به مقوله ای به نام کتاب پیدا کنن!

خب چون بچه ندارم و کوچیکی برادرها هم یادم نیست واقعا نمی تونم رفتارها و عکس العمل های یک پسر سه ساله رو تجسم کنم! شاید این حرف هایی که می زنم مال سن بالاتر باشه! نمی دونم! و شاید برای یه بچه سه ساله همین بهترین روش دوستی با کتابه و !تقویت حافظه شه:)

صرفا سوالی بود که برام ایجاد شده بود لوسی جان!