ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
نمیدونم. به نظرم هرچیزی در دراز مدت حس نامطلوبش رو از دست میده مگه اینکه اثراتش مداوم باشه.
خب من که الان تازه بعد 5 سال عمقی یک ماجرایی رو فهمیده م؛ دیگه نه میشه ممانعتی از ظلم بکنم و نه به روی کسی بیارم و فقط به سادگی و مسخرگی منت شنیدنهای 5 ساله م بخندم!
از بابت بلندمدت بودن هم بگم الان که از اون ماجرا 5 سال گذشته دیگه اونقدر ها جیگر منو نمیسوزونه با اینکه تازه فهمیدمش! هرچند که خیلی کلافه م کرد و یه نیم ساعتی درگیرش بودم اما اگر همون 5 سال پیش می فهمیدم شاید یک ماه درگیرش می شدم و تمام تلاشم رو میکردم که لااقل از زیر بار منت خارج شم و برای همه توضیح بدم که حقیقت ماجرا چی بوده..اما الان دیگه اهمیت خاصی برام نداره.. فقط متاسف میشم برای اونها و دلم میسوزه برای خودم!
بله منم کاااااااااااملا قبول دارم اما متاسفانه اکثرا فکر میکنند بخشیدن و صبوری کردن یعنی سکوت محض، یعنی متوجه نکردن طرف در اشتباهش. در حالی که این خودش یه ظلم جدیده!!

پاسخ:
نمیدونم! واقعا نمیدونم. ببین اینو باور دارم که وقتی آدم یه چیزی رو حتی اگر دروغ و توهم باشه، مدام با خودش تکرار کنه، احساس میکنه واقعیت بوده.
باور کن تو خیلی ها دیدم این موضوع رو. یه چیزی که اصلا اتفاق نیفتاده رو انقدر گفته ن که خودشون باور کردن!

+بله بله میام میگم بهت. البته تو جواب مامان محمدمهدی گفتم که یک آیه قرآن در این رابطه هست..گذاشتم تو اون کامنت.

پاسخ:
امیدوارم :)

پاسخ:
آره خیلی قشنگ بود یه مدتی اینطوری بودم بعد دیدم کسانی که اینطور بقیه رو آزار میدن آیا واقعا میتونند منسوب به اهل بیت باشند؟ و فکر کردم شاید دارم خودمو گول میزنم..
هرچند که ما خودمون هم ادعای محب بودن داریم و سرتا پا غرق گناهیم.

پاسخ:
بله شیطون خیلی زیادی گاهی در کمینه.
قبول دارم که ما همه مون محب هستیم هرچند که شیعه ی واقعی نباشیم و نیستیم..