ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
و خیلی جالبه که برای بچه ها اصلا اهمیتی نداره.. :)
گاهی فکرمیکنم این خودخوری و  عدم توانایی در خوابیدن یک نوع دیوانگیه! نه عشق مادری!!
پسرک هیچوقت نخواهد فهمید من چقدر الان دلخور و غمگینم..
گاهی فکر میکنم برم بالا در بزنم برم تو و پسرک رو بغل کنم بیارم پایین...
:|

پاسخ:
طبقه بالا خونه پدربزرگش :((

پاسخ:
ینی شما هردو تو یه خونه باشین و پیش شما نباشه؟
پسرک من مستقل از من میخوابه و ما اکثراً کنار هم نمیخوابیم اما تا به حال نشده بود که تو خونه پیشمون نباشه.
حتی روز زایمانم که من از غصه داشتم دق میکردم که مبادا پسرک مجبور بشه یک شب بدون ما بخوابه خدا رو شکر برگشتیم خونه..
اما الان... خودش خواسته که پیش ما نباشه :((
میدونم مسخره ست اما برای من سخته...
البته شما درک کردین.. برای شما هم مسخره نیست خدا رو شکر :)

پاسخ:
چی بگم والا! من انتظار داشتم مستر این کار رو بکنه اما خب مستر هم اصلا حاضر نیست پدر و مادرش رو بیدار کنه و بره پسرک رو بیاره.
مشکل خواب بودن بقیه س، البته اگه به من بود میرفتم میووردمش! :|
ولی به من نیست خواهر جان!

پاسخ:
نه دیگه اونطوری که مررررررررررررده بودم!! :|
هرچند به قول شما هم تفاوت خاصی نمیکنه.. ولی باز پدربزرگ متفاوته قبول کن!

پاسخ:
درست میگین.
منم تو خونه ی مامان یا دیگران هیچوقت از بچه ها دور نبودم حتی یک اتاق.. البته هیچوقت هم پسرک نخواسته که پیش من نخوابه!!
اما تو خونه ی خودمون جای خوابش کاملا جداست.
اما الان... اغراق نکردم اگر بگم چنگ زدن چیزی روی قلبم رو هر لحظه دارم احساس میکنم و احساس عجز سرتاسر وجودمو گرفته..

پاسخ:
چرا درست نباشه؟؟!
درک کردن که چیز خوبیه!
ممنونمم ازت

پاسخ:
:((
خیلی ممنونم.. نمیدونم پسرک الان خیلی تو سن لجبازی هاش غرق شده!!
میترسم بگم و کار بدتر بشه.
آره این که درسته که دیگه نگرانش نیستم.. اتفاقا دیروز وسط همه ی غرهام و اعصاب خردی هام به مستر میگفتم یه جنبه ش هم اینه که خیالم راحته دیگه!
من اگر بیفتم بمیرم می تونم اصلا نگران پسرک نباشم!
فقط خدا لطف کنه دو سال دیگه هم منو تحمل کنه که گل پسر هم به اون استقلال برسه...:((

+معلومه که چقدر روم فشار بوده، نه؟!

پاسخ:
آره دیشب همه ش به همین فکر میکردم که یک روزی دیگه برای همیشه از خونه ی ما خواهد رفت..
و اومدن به خونه ی ما براش نقش میهمانی رو خواهد داشت..
ولی باور کن اصلا با اون قابل قیاس نیست..
من دیشب احساس عجز و اعصاب خرد و غم نبودن پسرک و بی خیالی مستر رو همزمان حس میکردم
علاوه بر اون، یه چیزی که خیلی آزارم میده اینه که من هربار از مشاور پرسیدم که آیا اشکالی داره که بره خونه ی پدربزرگش چند ساعت بمونه
یه جوری جوابم رو داده انگار که پیش مادر بودن یک نیاز اساسی و غیر قابل خدشه است و من نباید بذارم که پسرم از من دور باشه چون بهش ظلم میکنم!!
هرچی هم میگم خودش دوست داره بره، باز یه جوری جواب میده انگار که محاله!!
اما می بینم که پسرک هیچ نیاز این مدلی ای به بودن با من ندارهههههه!! نمیدونم آیا من جایی کم گذاشتم؟ همیناش رو اعصابمه، اگر میدونستم که اشکالی نداره و طبیعیه اینقدر حرص نمیخوردم... میدونی جدا شدن پسرک از ما خیلی پله پله اتفاق افتاد.. یه روزگاری من حتی اجازه نمیدادم بالا وعده ی غذای اصلی رو بمونه، بعد مستر خواست که بیخیال باشم، بعد اجازه نمیدادم بالا دستشویی بره، مستر خواست که بی خیال باشم، بعد اجازه نمیدادم که ظهر بالا بخوابه، باز مستر خواست که بی خیال باشم، بعد میذاشتم بره اما بعد از چند ساعت دیگه صداش میکردم که برگرده و مستر خواست که حتی صداش نکنم و الان.... شب هم بالا می مونه و مستر میخواد بیخیال باشمممممممممممممممم!!!!
همین هم خیلی دلخورم میکنه.. مسئله رفتنش نیست چون من از اونهایی نیستم که پسرم رو بغل کنم و بخوابم و تا در آغوشش نباشم خوابم نبره!!
مسئله فکر کردن به همه ی این چیزهاست..

پاسخ:
چی بگم والا..