ماجراهای من و خودم!

:( 

چی داره آزارت میده دوستم؟!!؟!!؟؟ 

فکر نمی کنی داری سخت می گیری؟

البته فکرکنم از دیدن چنین جمله ای بخوای سرتو بکوبی دیوار!!!

ولی خب به نظر منی که مادر نشدم خو سخت می گیری:))

و فکر می کنم حرف اون مشاور هم مال وقتی باشه که شما پسرکت رو بگذاری پیش اونها چندساعت و بری بیرون از خونه مثلا و این باعث بشه پسرکت امنیت لازم رو احساس نکنه.

فکرمی کنم الان پسرکت چون احساس امنیت روانی داره از اینکه به محض اینکه اراده کنه پیشته و خیلی بهش نزدیکی پس مشکلی براش ایجاد نمی شه و اینقدر نگران نباش!!

پدربزرگ مادربزرگ ها هم محبت خاص خودشون رو به نوه دارن هرچند متفاوت با محبت مادر و اون هم برای بچه نیازه به نظر من! باورت می شه من الان در سن 20واندی سالگی احساس می کنم محبت پدربزرگی کم داشتم تو زندگیم؟!!! یکی از پدربزرگهام بسیار کوچیک بودم که فوت شدن و اون یکی هم به خاطر مشغله هاشون کمتر با نوه ها وقت می گذروندن و صمیمی بودن قبلاها! به حدی که الان واقعا دلم می گیره وقتایی که مادربزرگم بدون پدربزرگم میاد خونه مامانم! دلم می خواد حتی بیاد بشینه و فقط نگاهش کنم که داره مطالعه می کنه و حظ ببرم از حضورش! راستش ذوق مرگ و سراپا گوش می شم اگر گه گداری شروع کنه داستانی حکایتی خاطره ای چیزی برامون تعریف کنه:))

پسرکت رو بسپر به خدا و به همسرجانت اعتماد کن و اینقدر نگران نباش:) بزار به تفریح سالمی که علاقه داره بپردازه و به نظر من که شیرینی این تفریح ها در آینده هم در کامش خواهند موند!

یادمه یه زمانی یک عالمه پست می زاشتی که پسرک اعصابت رو چقدر خورد می کنه و تحت فشار بودی به خاطر شیطنت هاش! حالا می تونی توی این زمانی که می ره بالا یه کمی برای خودت وقت بزاری یه کم رفرش بشی یه کم محبت هایی که شاید موقع بودن پسرک نتونی به گل پسر بکنی بهش بکنی:)