ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
منم.

پاسخ:
:(

پاسخ:
:|
منم متشکرم.
منظورم این بود که اگر فضا برای صحبت در مورد موضوع خاصی مهیا نیست، بهتره اصلا در موردش صحبت نکنیم،
وگرنه تا مدتها اعصاب ما رو به بازی میگیره.

پاسخ:
بله واقعا.
ممنونم.

پاسخ:
آرههه اصلا حال خوبی نیست.:(

پاسخ:
آره مدتها بود که نرفته بودن. به مدت به خاطر خونه خریدن، هی ماموریت ها رو دو در میکردن! :دی
آره واقعا درستش همینه ولی خب خودت هم میدونی که سخته دیگه.
من اگر یاد بگیرم که با مستر حرف نزنم و در عین حال بتونم خوشحال و خوشبخت باشم باور کن یکی از مهمترین مهارت های زندگی رو کسب کرده م..
کِی میشه که بشه؟! ای خدا!

پاسخ:
عجب! :(
پس هم دردیم :)

پاسخ:
:))))
تیرامیسو رو خوب اومدی :))
خب من الان به حد خوبی رسیدم. اوایل ازدواجمون خیلی برام سخت بود حرف نزدن های مستر. البته ما هم رو دلخور نمیکردیم اصولا مستر حرفی برای گفتن نداشت و واکنشی هم به حرفهای من نداشت! ینی کلا از عضوی به نام زبان به اندازه ی کافی و وافی بهره نمی برد و این در شرایطیه که من فعال ترین عضوم زبانمه! ههههه هه!
درسته واقعا مخصوصا تو شرایطی که آدم میدونه بعدش دلخوری پیش میاد بهترین راه سکوته! من باید اینو یاد بگیرم..
البته اصولا تو حرفهای من و مستر آخرش این منم که دلخور میشم چون قدری خودخواهی درونیم در برقراری دیالوگ ها زیاده! هههه هه!
خوشا به حالتون با این سعادت واقعا. :)

پاسخ:
بحثش به نظرم واضح بود دیگه. تو پست من میگم که وقتی میدونم نتیجه ی صحبت در مورد فلان موضوع تلخه و نتیجه ی خوب نداره اشتباه کردم در موردش حرف زدم!
یه موضوع خاص منظورم بود.
بعد مامان محمدمهدی هم همینو گفت. منظور این نیست که با همسر حرف نزنیم ولی مثل همون زنگ و ونگ و حرف و پرف(کشته مرده ی لغاتت شدم اصلا :))) چیزایی بگیم که خوشحالمون میکنه.
و اینکه منم یه جا میگم من اگر یاد بگیرم که با مستر حرف نزنم و در عین حال بتونم خوشحال و خوشبخت باشم باور کن یکی از مهمترین مهارت های زندگی رو کسب کرده م.. به این خاطره که من نمیتونم حرف نزنم و با حرف زدن لذت می گیرم اما مستر اینطور نیست.خب من عوض اینکه خودمو سر کم حرفی مستر حرص بدم بهتره بیاموزم بدون حرف زدن متوالی هم میشه خوشبخت بود.
حقیقتش رو بخوای هیچ دوره ای تو زندگی ما در دوران عقد و اینها زنگ و ونگ و حرف و پرف نداشته! اصلا هیچوقت! چون اصولا مستر حرفی برای گفتن نداشت و واکنشی هم به حرفهای من نداشت! ینی کلا از عضوی به نام زبان به اندازه ی کافی و وافی بهره نمی برد. اینا جملاتم تو پاسخ های کامنتهای قبله.
ایده آل اینه که همیشه در مورد چیزهایی حرف بزنیم که بهمون لذت میده و سیرابمون میکنه نه اینکه چیزهایی بگیم که میدونیم نتیجه ش تلخه.
ایده آل که حرف زدنِ صرف نیست. هست؟