ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
:))
آره رفت و آمد یه سری محاسن اینطوری هم داره اما خب داغون شدن های پیاپی هم داره. هرچیزی به اندازه ش خوبه.
اما ما الان تو شرایط شوری هستیم!
شاید اگر من خیلی راحت موقع نبودنهای مستر میرفتم خونه مامانم یا بقیه، احساساتم با الان متفاوت می بود یا لااقل همین ذراتِ خودخواهی توش نمی بود.
چون گاهی بعضی از این حس ها خودخواهانه ست که من تحمل و صبوری لازم رو ندارم که مثلا دو سه روز مداوم با بچه ها سر و کله بزنم! (البته خدایی همیشه اینطور نیست.)
ولی قبل از تولد بچه ها این حس ها خیلی محبت آمیزتر و خالصانه بود. البته من الان خیییییییییییییلی خیییییییییییییییلی صبورتر شده م و خیلی غمم نیست تنها بودن با بچه ها، شاید چون گل پسر بزرگتر شده و پسرک رو هم میشه با کارهای نشستنی تری مشغول کرد همچنین تلویزیون براش جذاب تر و آموزنده تر شده و منم خیلی مانعش نمیشم. قبلا اصلا نمیشد و منم نمیخواستم که با این چیزها سرگرم بشه و واقعا هر نیم ساعتی  که مستر با تاخیر از سر کار برمیگشت من به اندازه ی نیم قرن پیر میشدم! :)) (تناظر رو حال کردی؟)
جواب سوالت کلا صفر! ماموریت های مستر بیشتر نشه کمتر نمیشه. بعد شرایط بدی هم هست. الان مستر در مقابل دو تا ارتقا مقاومت کرده که ماموریت هاش بیشتر نشه.
چون تیپ کاریشون اینطوریه که هرچه سِمت بالاتر، ماموریت ها بیشتر!
بعد مستر عاشق شغلشه! در نتیجه تغییرش عملا غیرممکنه.

پاسخ:
:)
البته این پست من هیچ غر و درددلی توش نداشت.
ثبت امروز بود فقط.
ولی انصافا سخته. ممنون از دلگرمیت :)

پاسخ:
من الان کاملا یک خانم وفق یافته هستم. کاملا! این پست نه غر بود نه گلایه. همینطوری بود برای ثبت شدنهایی که گفتم برای اینکه مثلا یه روزی به خودم افتخار کنم که این همه مدت بچه ها رو تنها بزرگ کردم! خخخخ! یا مثلا تا مستر اومد چیزی بگه بگم بعله این همه سال کجا بودی ( احتمالا بعد از ده سال مجموع روزهای نبودن مستر به چند سال خواهد رسید) حالا چه ادعایی داری! خخخخخ!
معلوم بود که شوخی کردم یا نه؟! :))

پاسخ:
:))
چرا خب؟؟! بابا من این همه سال تنها بزرگشون میکنم که دیگه نباید علیه من رفتارکنن! ها؟!
باید بگن آخی مامانمون طفلکی! :|

پاسخ:
سلامت باشی عزیزم.

پاسخ:
چی بگم والا :|

پاسخ:
کاش اینطور باشه :)
اکثرا همینطوریم اما کم کم عادت میکنیم :)