ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
نه دیگه. هفت تا دو. خوبه واقعا. الان همه کارها هفت و نیمن تا چهار و پنج!
کار قبلی خودم اینطور بود. و از این کمتر که بعید میدونم پیدا بشه.
چرا اصرار دارم شغل داشته باشم اما خب نه شغل کارمندی. کلا کارمندی رو دوست ندارم.
اما بدم نمیاد یه سال سر کار باشم لااقل. یه تجدید روحیه ی اجتماعیه دیگه.
نه برای من خیلی سخت نیست از کاری که دوست ندارم بیام بیرون.
تصمیم برای خروج سخته اما نه اونقدرها که نشه!
بستگی به تحلیل هزینه فرصتت داره. شما الان می بینی هزینه ای که می کنی در قبال چیزی که به دست میاری ناچیزتره
برای همین موندی.
اما اگر حس کنی برعکس اینه میای بیرون. مطمئن باش :)

پاسخ:
:))
آره دیگه.. هعی روزگار!

پاسخ:
بله اگر واقعا کار اینطوری گیر بیاد! :)
البته من فهمیدم که ساعات کاریش تا چهاره! نمیدونم چرا همیشه فکر میکردم این شغل ساعات کاریش تا دو هست!

پاسخ:
اون که به خاطر ساعت کاریش منتفی شد.
اما اگر تا دو می بود پسرک رو میذاشتم مهد و گل پسر رو می بردم خونه ی مامانم یا مادرشوهرم.
من کم کم دارم برای گذاشتن پسرک در مهد جدی میشم. فکر میکنم با پیشِ من بودن مهارتهاش خیلی محدود میشه من فرصت نمیکنم خیلی باهاش بازی کنم.

پاسخ:
نه اتفاقا! به طرز عجیبی پنجشنبه ها هم هست ولی خب ساعت کاری پنجشنبه تا یک ظهره! :|