ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
:)
تو پستِ مراسم احیا هم یکی از دوستان همین رو پرسید و اونجا هم گفتم.
ما اکثرا به این مراسم ها به عنوان بازی و تفریح نگاه میکنیم. و با کسانی میریم که دوست داره با اونها بره.
مثلا راهپیمایی قبلی رو با برادرم رفتیم که پسرک عاشق برادرمه. و از وقتی که گفتم فردا هم مثل اون روز راهپیماییه میگه پس با دایی بریم :)
یا بعدش پارک میریم، بادکنک میخریم، وسط راه رو دوش باباش سوار میشه و هر کاری که دوست داره بکنه.
عاشق پرچمه و کلاه های کاغذی و شعر و سرودهای مراسم ها.. همین جزئیاتی که همیشه دوست داشته در اختیار داشته باشه، و حالا تو چنین مراسمی فرصتش پیش میاد براش لذت بخشه.
البته به نظرم عموم بچه ها از مراسم های اینطوری لذت می برن. چون یه میدانیه برای انجام هرکاری که دلشون میخواد بکنن. فقط باید بهشون اجازه داد.
یه جوری که از لحظه لحظه ش لذت ببره ان شالله.
فقط مشکل بزرگ ما همیشه صدای بلندگوها و هلی کوپترهاست که پسرک اساسی از صدا با این ولوم بالا می ترسه ولی خب بعد از مدتی براش عادی میشه.

پاسخ:
نه این چه حرفیه. منظورم این بود که اونجا مفصل توضیح دادم. نه اینکه بخوام بگم چرا نخوندید و مجبورم دوباره بگم! :|
باور کنین منظورم این نبود.ببخشید که اینو منتقل کرد.
ممنونم از لطف و محبتتون.
ان شالله برای همه مون همینطور باشه و این نسل به واقع نسل آخرِ پیش از ظهور باشه و با هم به یاری اماممون بریم همگی.
خدا باید خودش ما رو کفایت کنه. وگرنه من به شخصه هیچی ندارم که به بچه هام منتقل کنم.. امیدوارم خدا خودش تربیت نسل ما رو به عهده بگیره...

+ :)
راستش منم.. :((

پاسخ:
قربون شما :) الحمدلله که حسن تعبیر داشتین.
:)

پاسخ:
:)
یه مامانِ معمولی با دغدغه ها و رویاهایی بیشتر از حدِ معمول!
که نمیدونه با این ظرفیت کم وجودش چطور اون دغدغه های بیش از حدِ معمولش رو رفع کنه و به رویاهاش برسه.

پاسخ:
:)