ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
من سازمان که نمیرم ولی تو اقوام بیشتر از همه با دو نفر مشکل غیبت رو دارم. در مقابل بقیه چون عموما فضا دسته جمعی میشه و مثلا چهار پنج نفر دور همیم که غیبت می کنن، من جمع رو ترک میکنم کسی هم بهش برنمیخوره. یعنی کسی نمی فهمه که من رفتم! خخخخ!
اما اون دوتا جاریهام هستن که خدا خیرشون بده ول کن ماجرا هم نیستن، و هرچی میگم بیخیال و غیبته، میگن ما جلوی شوهرمونم میگیم! :| نمیدونم چه ربطی پیدا میکنه به غیبت نبودنش..بیشتر هم مستمع هستم تا گوینده.

+خب اونهایی که بی تعارفن رو که شما میتونی بگی پس لطفا پیش من ادامه ندین! چون دو طرف بی تعارفین دیگه. یا محل رو شما ترک کن.

پاسخ:
ههه هه! آفرین واقعا.
میگن حضرت امام بی نهایت جدی بوده و برافروخته میشده تا کسی میگفته فلانی!
ولی خب من تو خانواده از پسش برنمیام. بین دوستانم الحمدلله مرسوم نیست و همه مون پایه ی غیبت نکردنیم کلا! :)
تو سازمان هم که بودم که یک دست و مثل هم نبودیم حرفهاشون رو غیبت حساب نمیکردم چون اول رفتنم بود بدم نمیومد در مورد بقیه چیزهایی بدونم! خخخخ!
زودم از سازمان خارج شدم یک سال بیشتر نبودم اونجا.

پاسخ:
کار سختیه. قبول داری؟
کلا غیبت یکی از مهمترین دغدغه های دین داری منه.. کار سختیه :(

+مثلا اینکه گفتی راه حل برای مشکلشون بدی، آیا واقعا اینکه کسی بیاد من باب مشکلی که با دیگری داره و اتفاقی که افتاده حرف بزنه غیبت نیست؟
من حسم اینه که هرگونه حرف زدن از غیر که خوشایند او نباشه غیبته!

پاسخ:
نه گاهی نمیشه.
میشه تعداد رفتن ها رو کم کرد اما نرفتن ممکن نیست.

پاسخ:
و من نیز.