ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
دقیقا!

پاسخ:
تو بازی های سیستمی بعضی چیزها قفلن. باید پول جمع کنی بخریشون!
مثل ماشین بازی. اول باید با ماشین های زاقارت بازی کنی تا هی اجازه بده ماشین های لوکسش رو استفاده کنی.
منظورش اون بود.

پاسخ:
:))
آره خب البته من از شیر بودن او ناراحت نیستم از مدام اسب بودن خودم ناراحتم! :))

پاسخ:
ما هم تا قبل از این خونه اینطور بودیم.
پسرک بیشتر رو اعصاب من میرفت تا اینکه ازم بازی بخواد و منم شاکی میشدم و همه چیز بدتر از بد میشد.
اما الان بازی میکنم باهاش.
حالا جالبه بدونی که اصلا خوب نیست که یه مادر همه ی روزش رو با بچه بازی کنه!
بچه باید یاد بگیره که خودشو سرگرم کنه این از این.
اما من از دکتر اسلامی شنیدم که روزی یک ساعت با بچه تون بازی کنین بسه!
ولی اون یک ساعت دل بدین به بازی.
همیشه رویام این بوده که بشه که الحمدلله این روزها اوضاعمون خوبه.
البته اینم هست که این روزها گل پسر هم میاد با ما بازی میکنه.
تو یکی دو سال اخیر من یا از بارداری حال بدی داشتم و یا گل پسر اصلا نمیشد پیشمون باشه! در امان نمی بود!
برای همین بازیهام با پسرک خییییییییییییییلی کم بود.
شما که ماشالله چندتا کاردستی مشترک تو خاطراتت داری :) من همونم نداشتم.
بعد اینو قبول داری که ما مادرها همیشه دنبال اینیم که ببینیم کجا کم گذاشتیم بعد به زور یه جا رو پیدا کنیم و غصه بخوریم؟
یادته اولش گفتم اون فایلو گوش نمیدم؟ دلیلش همین بود که این یکی از خصوصیاتمه!
اتفاقا خیلی خوبه که پسر شما مستقلا خوشحاله و بازی میکنه. این نشونه ی کم گذاشتن شما نیست.
اگر بازی بخواد و نرین شاید! اما حالا که نمیخواد به نظر من چه بهتر :)
شما هر از چندی باهاش یه کاردستی درست کنین :)

پاسخ:
آره بابا!
خب اینقدر کشش نده بذار بچه زود برنده شه خب!