ماجراهای من و خودم!

احساس میکنم این سنی که من دارم،

سن به ثمر نشستن تلاشهاست،

سن بهره برداریه.

شاید برای همینه که مدام تو ذهنم برای خودم برنامه میچینم،

که این کار رو هم میتونم بکنم،

اون کار رو هم میشد کرد!

اما می بینم که تلاشهای من اونقدری نبوده که الان بهره برداری کنم.

دوست داشتم الان همه چیز برای عملی کردن رویاهام مهیا می بود که نیست..

مثلا فکر میکنم کاش تو این دوسالی که برای گل پسر مرخصی گرفته بودم

قرآن رو حفظ میکردم.

شاید شدنی بود!

شاید!