ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
خواستن وقتی توانستن میشه که یه وقتی هم وجود داشته باشه دیگه!
اون فرصته وجود نداره! :((

پاسخ:
سلام عزیزم. چه عجب از اینورا :)
راستش نظر مستر هم همینه اما من تا همین الانش هم حس میکنم برای دکترا خیلی دیر شده. من امسال دیگه  29 ساله خواهم بود و برای همین اصلا نمیخوام دکترا بیفته به سالهای بعد از سی سالگی. هرچند که به نظرم در نهایت همین اتفاق میفته! :|

پاسخ:
:)
مرسی! ادعام زیاده ولی در اصل خبری نیست!

پاسخ:
اختیار دارین. همین که میاین منت میذارین و لطف می کنین. نیازی به کامنت نیست اصلا.
آره خب این که هست. اما به برنامه و آرمان اشخاص ربط داره برنامه های زندگی من با یک سال و دو سال کاملا ممکنه تغییر بکنند. چون بایدهای یک زن در زندگی، اجتماعِ یک بام و چند هواست معمولا! :)
ولی درست میگید آهسته و پیوسته رفتن از همه ش مهمتره.

پاسخ:
ممنونم از لطفت عزیزم.
همچنین شما :)

پاسخ:
:)

پاسخ:
برای اینکه هرچی به تعویق بیفته فرصتهای شغلیم بیشتر از بین میره،
من از اونهایی ام که بیفتم رو دور بیکاری، دیگه تنبل میشم! برای همین حالا که شارژم و درگیر پایان نامه میخوام همه ش تموم بشه.
و مهمتر از اینها، برنامه های فرزند آوریه. من اگر دکترام بعد از سی سالگی باشه فرزند بعدیم رو باید کِی بیارم که باز مرخصی که بگیرم نه فرزند بعدی دیر بشه و نه اتمام دکترا! فکر کن با این شرایط اگر همین امسال هم قبول شم احتمالا دکترام تا سی و پنج سالگی طول بکشه! هرچه بیشتر به تعویق بیفته این سن بالاتر میره و خب دیگه اونقدری که با شاغل شدن میتونم برای جامعه مفید باشم، مفید نخواهم بود و باز شاید شرایط غیرمترقبه ای که این وسط ممکنه پیش بیاد.
سن زیاد برام مهم نیست، تداخل برنامه های زندگیم مهمه. که اگر امسال قبول نشم به احتمال زیاد اتفاق میفته.

پاسخ:
سلام. خب هرکسی یه چیزی براش مهمه و یه آینده و هدفی رو برای خودش تصور کرده که دوست داره بهش برسه.
اون کاری که من میخوام بکنم با فوق لیسانس شدنی نیست وگرنه من اصلا آدم مدرک گرایی نیستم.

پاسخ:
بسمه تعالی.

پاسخ:
ان شالله.
فعلا که دکتراهه کاملا به کنجی فتاده!