ماجراهای من و خودم!

منم اهلش نیستم. خیلی کم پیش میاد جای وسایلو عوض کنم ولی برای من بیشتر ناشی از عادته. ینی به جای وسایل عادت میکنم نه اینکه بگم اینجا بهترین جای اون وسیله ست پس جاشو عوض نمیکنم. برای همین سالی یکبار یا هر دوسال یکبار هم که یه نوبت جای وسایل رو عوض میکنم حس خوبی دارم از عوض شدن همه چیز.

اما اگر چیزی جاش خوب باشه اصلا جاشو تغییر نمیدم.

وای وای خانواده که نگو اصلا. من اگه خونه مامانم باشم وسایلشونو یه شبه به نصف میرسونم. :))

اما ظرف اونطوری که خاص مراسم خاصی باشه که سالی یه بار فقط ممکنه اتفاق بیفته نه ندارم.

هرچی هست برای خودمون هم استفاده میکنم. کلا تعداد و مدلهای ظرفهام خیلی محدوده چون اهل مد هم نیستم.

مثلا من چیزی که در یک تا یک و نیم سال اخیر استفاده نکرده باشم رو اصلا نگه نمیدارم. خب این قناعت یا عدم تجمل نیست. بیشتر بهش میاد که اسمش انبار نکردن باشه.

عدم تجمل و قناعت معنای عمیقتر و ارزشی تری داره نسبت به مینیمالیستی. چون بعضی ها مینیمالیستن اما قانع نیستن. وسایل رو عوض میکنن! یعنی ظرفها رو رد میکنن کلا یه سری جدید میخرن. اینا قانع نیستن اما چون اهل انبار کردن نیستن مینیمالیست حساب میشن. بیشتر میشه به "لذت بردن از کمتر داشتن" تعبیرش کرد. حالا اگر مومنانه هم باشه میشه قناعت و اینها.

البته من واقعا قانع و مخالف تجملات هستما! بقیه رو گفتم. :دی

خانواده مستر هم غالبا همینطورن و این اصلا جزو افتخاراتشونه. ینی اوایل ازدواج ما یکی از بزرگترین ایرادهای من در چشم اونها همین بود میگفتن اهل کدبانوگری نیستی! براشون این یکی از ویژگیهای کدبانوها حساب میشه اصلا. :))

انقدر توجه نکردم که بی خیال شدن. : دی

کتابهایی که خونده میشن و ضرورت انتقال به نسل بعد رو ندارن قطعا به کتابخونه ها اهدا میشن  که بقیه هم بخونن و اصلا نگهشون نمیدارم چون دوبار یک کتاب رو نمیخونم. اونهایی هم که خوندنشون اتلاف وقته دور ریخته میشن! اونهایی هم که باید حتما حتما به نسل بعد منتقل بشن اکثرا بعد از مطالعه میرن تو انبار برای رسیدن به زمان مورد نظر. تعداد کتابهای ارزشمند که لازم باشه مدام تو خونه باشه حتما و ممکنه گاه و بیگاه بهشون سر بزنیم، هم خیلی کمه. من برای درسهام هم غالبا کتاب نمیخریدم. جز اونهایی که بیس و مبنای مطالعه م هستن.

بعضیام هستن خوششون میاد همه دیوارهاشونو کتابخونه بزنن هرچی میخرن و میخونن رو نگه میدارن و بعضی کتابها رو هم چندبار میخونن! مثل اونایی که پایه ان بعضی فیلمها رو چندبار ببینن!

البته منظورم رهبری نیست. چون کسی که در مقام استاد، عالم و یا فقیهه نیاز هست که یه عالمه کتاب همزمان در دسترسش باشن. چون مبانی مطالعاتیش زیاد و گسترده ست.

تاژه تابلوهامونم نقش مفاتیح رو بازی می کنن وامیستیم جلوشون میخونیمشون. :))

قدیمیا میگفتن دستم برای فلان چیز نمی گیره(یه همچین چیزی! که مثلا ماست هام خوب درنمیاد و اینا) فکر میکنم در من برای گلدون صادقه!

چشمام برق زد از تصورش:*