ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
قطعا همچین نهاد مستقلی وجود نداره.
اما قطعا جاهایی هستند که استخاره میگیرند! شاید بتونن ارتباط آیه و هدف استخاره رو بگن! هوم؟
نمیدونم همینطوری فکر کردم شاید کسی از خوانندگان شخص معتبری رو بشناسه برای اینطور صحبتهای قرآنی.

پاسخ:
ممنون عزیزم آره همون دیشب به این سایت مراجعه کردم.
به شدت نهی شده بودم! جالبه من سه بار استخاره گرفتم هر سه صفحه ای که اومد همین بود:
نتیجه استخاره:
ممنونم :*

پاسخ:
ممنونم.
سلام.:)

پاسخ:
:)
همین کار رو کردم دیگه!
البته با واسطه ی قرآن :)

پاسخ:
بله دیگه وقتی استخاره میکنی بهتره به حرفش و نتیجه ش عمل کنی. :)
چراتعطیلش کردن؟ :|
اسمش چی بود؟

پاسخ:
:) آره نظر که خواسته بودم، لطف کردی کامنت گذاشتی. دقیقا  همینه.
اما مشکل اینه که برداشتم از آیات تحیر من رو برطرف نمیکرد.
یعنی نمیفهمیدم دقیقا چی رو داره بهم میگه! :|
از هر جنبه که نگاه میکردم با آیات جور در میومد.
در هر حال تصمیمم رو گرفتم.
دخالت نکردنِ کامل و تماااام :)

پاسخ:
آره اینم پیشنهاد خوبیه.
البته تا به حال انجامش ندادم.

پاسخ:
آره من معمولا برای خودم استخاره میگیرم.
یعنی تابه حال نشده بگم کسی استخاره بگیره.
ولی خب جالبه تو مطالعاتم(!) دیدم خیلی از علما هم با اینکه برای همه استخاره میگرفتن اما برای خودشون استخاره نمی کردند!
جالبه نه؟!
شک کردم به صحت عملم :))
اما خدایی تو استخاره دوست دارم خودم مخاطب باشم.

پاسخ:
سلام عزیزم.
درستی میگی وقتی که میشه فکر کرد، مشورت گرفت، بررسی کرد اصلا استخاره جایی نداره. استخاره وقتی جا داره که آدم با همه ی بررسیهایی که کرده بازم در تحیر بمونه. یعنی ندونه واقعا چه کار باید بکنه. خیلی پیش میاد. و اگر هیچ حرف و روایتی در موردش نبود فقها درباره ش احکام نمیدادن و خودشون هم عامل بهش نبودن در اوقات تحیر.
خب فکر من میگه که میانجی گری بین دو نفر آدم خیلی هم خوبه، اما این مورد خیلی خاصه!  موردی با چشم کور و ابروی خراب!
هرچی فکر میکردم نمیدونستم چه کنم. ترجیح دادم استخاره بگیرم. مطمئن باش منم در مواردی که عقلم کار میکنه و مشورت هم جواب میده اصلا استخاره نمیکنم.

در مورد مابقیِ کامنتت هم راستش اصلا الان فرصت ندارم پاسخ بدم. اما گفتم جواب بخش اول کامنتت رو بدم و تاییدش کنم که بدونی رسیده. من سر فرصت میام میخونم پاسخ میدم. ببخش که قدری معطل میشی. :*

پاسخ:
سلام ممنونم شما خوبی؟
راستش واقعا نمیدونم چی باید بگم. من هرچی که بلد بودم و به فکرم میرسید تو کامنتهای قبلی بهتون گفته بودم.
الان چی بگم که ارومتون کنه؟
انصافا ازدواج هندوانه ی در بسته ست من نمیتونم بگم که اگر این کار رو بکنی پشیمون میشی یا نمیشی. شاید با بله گفتن یه روزی پشیمون بشی و شاید با نه گفتن هم!
مسئله اینه که تنها چیزی که میتونه آرومت کنه و راه صحیح رو نشونت بده توکل بر خداست. من راه دیگه ای بلد نیستم و مطمئن باش هیچ کسِ دیگه ای هم راه دیگه ای بلد نیست. در هر حال خودت باید تصمیم بگیری و مسئولیت تصمیمت رو هم بپذیری.

کامنت قبلیت رو هم خوندم، خب درگیریهات منطقیه. آدم نباید دست رو دست بذاره و منتظر معجزه باشه. هنوز که ازت جواب نمیخوان! میخوان؟ هنوز درست حسابی حرف نزدین که. اگر حرفهاتون رو زده بودین آره خب معطل کردنشون باعث میشد که بی خیال بشن اما هنوز که تو پروسه هستین. فکر میکنم با مامانت صحبت کن بگو که میخوای تکلیفت هرچه زودتر معلوم بشه و بفهمی که ایشون بالاخره مناسب هست یا نه. برای مامانت توضیح بده که ذهنت درگیره و میخوای با صحبت کردن این درگیری رو از بین ببری و تکلیفت رو بدونی.
البته یه جوری و یه وقتی بگو که مامانت توجیه بشن و فکر هم نکنن که دیگه عاشق شدی.

پاسخ:
یه پست داشتم اندر معایب زندگی در همسایگی والدین همسر. اما متاسفانه هرچه گشتم پیداش نکردم.
فکر کنم تو سونامی بلاگفا از بین رفته.