اینکه آدم حرفى رو بزنه یا کارى رو بکنه که اشتباهه بنظرم خیلى بهتر از نگفتن و نکردن و از دست دادن فرصته
چون حداقل اینجورى بعدش لاقل میدونه و میتونه خودش رو قانع کنه که خب کارش اشتباه بوده ولى اگر اون کار روانجام نده تا همیشه حسرتش رو دلش میمونه و این خیلى سخت تره!
پاسخ:
راستش نمیدونم کدومش بدتره! چون اشتباه کردن هم خوب نیست و گاهی جبران مافات خیلی بدتر و سخت تر و فاجعه بارتر از کنار اومدن با یک حسرته. چون حسرت درونی و شخصیه اما نتیجه ی کار اشتباه گاهی خیلی های دیگه رو هم درگیر میکنه و فقط خودت نیستی و مسئول رنجش بقیه هم خواهی بود.
نه راستش. چون بیشتر بحث من شجاعت در انجام کاریه که فکر میکنى درسته و منظورم از اشتباه، نرسیدن به نتیجه ى دلخواه بود. اینجا تصمیم درست باوجود تقابل بین عقل و دل مهمه چون بعضى وقت ها از یه جایى اونقدر غلط و بیراه بودن راهى که میخواى برى واضحه که مسلما ترجیح میدى فراموشش کنى و در این صورت اون فرصت از دست داده و اون حسرته خیلى کمرنگ تر میشه و خیلى مهم نیست. اما نظر شخصیه من اینه که وقتى دوست دارى یکارى رو انجام بدى و میدونى اونقدر ها هم بیراه نیست، انجامش بده .شاید بعد از مثلا سه سال به این نتیجه برسى که کار و تصمیمى که گرفته بودى اشتباه بود ولى بنظرم یک تجربه بد که باعث سازندگى و بلوغ فرد بشه بهتر هست از حسرتى که شاید ده سال یا بیشتر باقى بمونه و زندگى رو گاهى برات سخت کنه..
پاسخ:
آره منظورتون رو که گفتین متوجه شدم.
بدون بیان این منظور گژاره های کامنت قبلی خیلی درست به نظر نمیرسیدن. ممنونم. :)