ماجراهای من و خودم!

نه؟

میگیم خدایا راضیَم به رضات. به داده ت شُکر. نداده ت هم شُکر. این یعنی اوج رضایت وقتی میگیم به نداده ت هم شُکر.

وقتی رضایتمون رضایتِ خدا باشه یعنی رسیدن به کمال. وقتی به کمال رسیدی، میبینی که شرایط ، داشته ها و هویتت، ناچیز تر از اونی هستند که برات اهمیت داشته باشن و بهشون نیاز داشته باشی. نیازت چیزی فراتر از هویتِ پس به همینی که هست هم قانعی. نیازت فراتر از شرایطیه  که درِش زندگی میکنی پس قانع میشی به چیزی که هست. و.... اینطور میشه که همه چیزُ ریز میبینی. هرچیز ریزی هم برات بی ارزشه و برات کافیه چون چیز بی ارزش اصلا جزو نیاز های تو نیست. نیاز تو لبخندِ خداست. و رضایت اوست. اونوقته که میتونی به خودت بگی مومن. یعنی اوج ایمانت به خدا آن هم در حد کمال. 

الان میشه یه بار دیگه توضیح بدید چی شد؟

مومن از رضایتش ایمان نمیاره؟!!

من مخم هنگ کرد *_*

صلوات:)

ولی من چند ماهه که دندون بحثمو کشیدم و بردم تو خاک دفنش کردم... تقریبا دیگه نه می نویسم و نه زیاد حرف می زنم. بود و نبودم تو بلاگستان دیگه خیلی فرقی نمی کنه :)

تیکه میندازن؟ جای تیکه ای که انداختین درد گرفت :))) ولی اینجوری نیست که می گین. اگه بود حتما می کشیدمش :) 

عجب...

عجب...