ماجراهای من و خودم!

از مصیبت و کج فهمیِ مردم که لذت نبردن اما از ایستادگی و خلوص و تقوای حضرت اباعبدالله و یارانشون لذت بردن و اصلاً همین رو جمیل دیدن. همین قربانی شدن برای خدا رو جمیل دیدن.

قطعا وقتی تیر تو قلبش فرو میشده بسیار درد و رنج می‌برده،  اما در همون لحظات لذت شهادت رو هم داشته درک میکرده. لذت نظر به وجه الله رو داشته میچشیده. موافق نیستی؟

اینهایی که می‌بینیم تو مستندهای جنگ که تیر خوردن و خونریزی دارن اما دارن لبخند میزنن و شکر میگن به نظرت از چیه؟ جز از لذت معنوی‌ایه که همون لحظات دارن می‌چشن؟ طرف داره می‌میره اما لبخند رو لبشه. اون داره لذت می‌بره از فداشدنش. لذت می‌بره از روزیِ معنویش. وگرنه که همه‌شون باید از فرط رنج مرگ و درد جسم جیغ و داد میکردن. یه چیزی، یه لذتی یه معنویتی به دست آوردن که دارن لبخند میزنن و خوشحالن.. همین، یعنی لذتِ اون لحظات براشون از رنج اون لحظات بیشتره.

من رنج رو نفی نمیکنم اصلا. نمیخوام بگم رنج نیست. میگم در مسیر سعادت لذتی وجود داره که بر رنج ناشی از طی مسیر غلبه پیدا میکنه. اون لذت خودش عامل ادامه‌ی راه‌هاست. اگر کسی در مسیرش اون لذات رو درک کنه و اون لذتها بیشتر از رنجها باشن به سعادت رسیده.