ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
سلام. آره واقعاً :)

پاسخ:
آره واقعاً. امید نعمتیه..:)

پاسخ:
عه وا!

پاسخ:
:))

پاسخ:
سلام. شروع کردین به مدرسه‌سازی؟ :)

پاسخ:
واقعا من از پریروز دارم به همین فکر میکنم! قبلا هیچ امید و انگیزه‌ای به بعد از ۵۰ هم نداشتم اصلا! چه برسه به ۷۰!

پاسخ:
خدا رحمت کنه برادرتونو. حستون خیلی قابل درکه. و کاملا هم طبیعیه... 

پاسخ:
آره خب این که هست ولی نه به معنای تمام شدن. من خودم اینطوری بودم و هنوزم قدری اینجوری‌ام راستش! :/

پاسخ:
آره.

پاسخ:
خب ایشون از یه بعد دیگه میگه.

پاسخ:
واقعا کسی نمیدونه به چند سالگی میرسه ولی مهمه که همیشه امید داشته باشه به ادامه زندگیش.

پاسخ:
آرههه منم دیدم این تقسیم‌بندی رو و کلی هم دوستش داشتم :))

پاسخ:
ای بابا! همه همینطوریم که :))

پاسخ:
سلام. چرا ما اینطوریم؟ منم همینطورم آخه. برای همین این آقا اینقدر برام جالب بود. 

پاسخ:
@هومورو

پاسخ:
نگوووو :(

پاسخ:
آره منم اینطوری بودم ولی بعد از ۲۵ یهو خوب شدم. از بس عمر تند داره میگذره دیگه چهل سالگی خیلی برام دور نیست.

پاسخ:
شاید. کلا کار باحالیه. خود من همیییییشه دوست داشتم و البته دارم که یه مهد بزنم ^_^

پاسخ:
سن یه عدد خیییییلی مهمه ^_^

پاسخ:
آرههه از این نمونه‌ها قطعا بسیار زیادن.

پاسخ:
آره اینم خیلی تاثیر داره. ما تمام فامیلمون که من مرگ‌هاشونو دیدم و یادمه در جوانی و تصادف ماشین فوت کردن. و بقیه که از تصادف جان سالم به در بردن به بالای هشتادسالگی رسیدن. اما منم همیشه فکر میکنم تو جوانی تصادف میکنم! دور از جونم البته. نحوه زندگی و مرگ اطرافیان رو ذهنیت آدم اثرگذاره.

پاسخ:
:)

پاسخ:
خدا رحمتشون کنه و حضرت ابوی شما رو هم حفظ کنه.

پاسخ:
سلام. باهات موافقم.

پاسخ:
اوه اوه! اگه الان روزگار قبل از ترکوندنه ببین اون موقع قراره چی بشهههه :))

پاسخ:
من خودمم اینجوری‌ام :))

پاسخ:
آره واقعا. انگیزه‌بخشن:)

پاسخ:
خدا رو شکر ^_^

پاسخ:
:)

پاسخ:
بله چه جالب به این فکر نکرده بودم...ممنون از اشاره خوبتون.

پاسخ:
خیلی هم عالی.