ماجراهای من و خودم!

چرا با یه مشاور کودک صحبت نمیکنى  ؟! 

فقط میتونم بهت بگم بهش یاد بده مقابله با مشکلاتشو 

نزار تا یه مشکل میاد وسط خودشو بکشه کنار ، باید باهاش مبارزه کنه 

تا یه چیزى مطابق میلش نبود سرى شرایط رو عوض نکن تا مطابق میلش بشه پس فردا تو مدرسه حتى ! تو نیستى که دوستاشو تغییر بدى یا محیطى رو براش عوض کنى البته همه ى این مارا رو متناسب با سنش انجام بده

بازم من سنم خیلى کمه اصلا در حدى نیست که بخوام اصن حرفى بزنم 

و همینطور واقعا با توجه به سنى که من دارم شاید حرفام کاملا غلط باشه فقط اینو متناسب با خودم و مادر و پدرم گفتم 

شاید ی چیز بد تو مهد دیده که منطبق بر فطرتش نیست و آزارش میده

من وقتی میرفتم بین بچه ها تبعیض بود

یا پسر  یکی از اقوام کاشف به عمل اومده بود که چون مربی ناخونای بلندی داشته و لاک میزده بچه احساس نا امنی داشته و خودش گفته برا این نمی‌رم مهدکودک

اگر برای ی همچین چیزی باشه به نظرم نباید مجبورش کنی بره

من از اینکه مادرپدرم قبول کردن به اون مهد نرم خیلی ممنونشونم:)

چه ضرورتی واسه پیش دبستانی قائلین! به نظر من حتی 2 ش هم ضروری نیست.

کی گفته بچه ای که پیش دبستانی نره از بقیه بچه ها عقب می مونه؟

تعاملات اجتماعی رو میشه از طرق دیگه تو بچه تقویت کرد.

بچه این سنی خیلی گناه داره.

سلام

پیشنهاد خاصی برای شما ندارم چون شرایط کار و زندگیتون رو نمی دونم، اما تجربه ی مشابه خودم رو عرض می کنم...

دخترم یه سال رفت مهد و نسبتا خوب راه اومد، برای پیش 1 معلمش که عوض شد، شروع کرد ناسازگاری، یکی دو هفته رفت اما یه علت کوچولو مثل دیر تر رسیدن سرویسش نسبت به بقیه باعث شد کلا نخواد بره، انقدر که موقع رفتن حالت تهوع می گرفت!  منم کلا نگذاشتم دیگه بره، اما نگران سال بعدش بودم...

سال بعد هم بزرگتر شده بود هم رفت جایی که قرار بود مدرسه ی دبستانش بشه، با مدیریت مدرسه هماهنگ کردم و شرایط سال قبل رو توضیح دادم، حتی روزهای اول نزدیک مدرسه می موندم( به سفارش مدیر) اما الحمدلله مشکلی پیش نیومد، هیچ کمبودی هم نسبت به دوستانش که پیش یک رو رفته بودن نداشت! الانم الحمدلله خیلی مدرسه رو دوست داره...

امیدوارم شما هم بهترین راهو براش پیدا کنید.

سلام

الان پیش یک واسش زود نیست؟

فاطمه ما سال تحصیلی ۹۷-۹۸ پیش یک رفته که واقعا هم واجب نبود بره و من بخاطر شرایط کارم مجبور به فرستادنش شدم

بنظرم برای گل پسری زوده الان

و اصلا بهش بخاطر مهد فشار نیار خواهر بچه های الان با زمانه های قبل فرق میکردن زده شه ممکنه کلا قید همه چی رو در آینده بزنه و‌درس نخونه و اذیتهای بیشتر

بچه های رفقارو بهت گفتم قبلا، بزرگتر که شدن روبراه شدن و وابستگیهاشون کمتر و الحق من اصلا ندیدم دوستان فشار بیارن و یا احبار کرده باشن بچه هارو برای مهد رفتن و جداکردنشون از خودشون

عزیزم پیش ۱ واسه ۵ سالگی هستش. از صبح تا ظهرنذار. کلاس نقاشی ای چیزی بذار که یکی دو ساعت بیشتر نباشه 

پیش فرض ذهنم این بود که سال تولد فاطمه رو ‌میدونی

که سال تحصیلیشو‌ذکر کردم😂

خرداد ۹۳😉

اگه مهد مورد نظر کلاس تابستونا داره همون جا بنویس. چونکه با محیط و پرسنلش آشنا بشه و خو بگیره😊

سلام

اگر نظر یک آدم بی تجربه رو میخواید من هم فکر می کنم نره بهتره ولی الان با این شرایطی که ایجاد شده شاید فقط یک خاطره ی بد از کلاس و مدرسه و ... داشته باشه که برای مدرسه رفتن یا مهد رفتن در آینده برای مدتی آزارش بده اگرچه لاینحل نیست.

دیگه این که من هم فکر می کنم واقعا نرفتن مهد باعث عقب افتادگی بچه نمیشه.

من خودم اصلا مهد نرفتم بعد هم تا آخر دبستان شاگرد اول مدرسه بودم و تو اغلب فعالیت ها خوب ظاهر می شدم.

یادمه روز اول مدرسه که همه داشتن گریه میکردن من داشتم همه ش متعجب نگاه شون میکردم و میپرسیدم اینا چرا گریه می کنن :) بعد نشستیم سر کلاس فکر کنم بهمون لیوان دادن و از یک کتری داشتن برامون آب میریختن نوبت من که رسید نمی دونم از کتری یا از لیوان آب ریخت رو لباسم حالا کلی مامانم سفارش کرده بود که حواست باشه لباست رو کثیف نکنی و نو هم که بود هیچی دیگه یک آن رفتم تو حس ولی هر کار کردم نشد گریه کنم خلاصه بی خیالش شدم.

همون روزهای اول هم تو حیاط مدرسه یک از خدا بی خبری می دوید و زد از پشت به پای تکیه گاه من که داشتم عقبی میرفتم و از پشت با مخ خوردم زمین. کله م خونی شد. یکم که تصویر روشن شد دیدم یک گله بچه دورم وایستادن دارن در مورد سایز سوراخی که تو کله م ایجاد شده نظر میدن :)) منم از درد و حرفای بقیه گریه م گرفت بعد ناظم که اومد بالا سرم منو برد دفتر مدرسه دیگه گریه و درد نداشتم ولی نامردا شروع کرده بودن جلوی من نظر دادن در مورد این که لازمه ببریمش بیمارستان یا بخیه میخواد و ... دیگه دیدم اوضاع خرابه از ترس آمپول و بیمارستان باز شروع کردم گریه کردن تا داداشم اومد و گفتن بخیه لازم نیست و با پنبه و چسب ته سرم خیلی عادی برگشتم سر کلاس.

دیگه فکر نکنم کسی شروع بدتری از من داشت تو اون مدرسه. هان یک مورد دیگه هم بود. یک پسره ای بود باباش فکر کنم کلی کمک مالی به مدرسه کرده بود و هر روز سر صف و تو کلاس اسمش رو می گفتن و ازش قدردانی و تشکر میکردن و جایزه میدادن خلاصه با این کارا کلی تو کلاس بزرگش کرده بودن و خودش هم قلدربازی در میاورد و تقریبا همه ی کلاس سی چهل نفره ما نوچه ی این شده بودن. منم از اون طرف بچه زرنگ کلاس بودم مثلا و این با من رقابت داشت. بچه ی بی ادبی هم بود و شوخی های بدی می کرد. خلاصه یک بار زنگ ورزش تو حیاط بودیم این با من شوخی کرد و منم یک بار گفتم نکن ولی این ادامه داد هیچی دیگه یقه رو گرفتم و هولش دادم گوشه ی دیوار و خوابوندمش کف زمین و در همین حد ولش کردم حالا این شروع کرد گریه و داد و بیداد و یهویی عین سی چهل نفر بچه ها ریختن سر من :| منم کم نیاوردم هر کی میومد جلو اگه دو تا میزد یکی هم میخورد و کم کم ترسیدن و دور شدن ولی نامردا دوره م کردن از دور دو سه نفری بدو بدو میومدن میزدن در میرفتن منم میدویدم و یکی دو تا جواب میدادم تا باز نفر بعدی بیاد. دیگه آخراش با مشت با نهایت قدرت میزدم که بازدارندگی داشته باشه :) فکر کنم یک ربع نیم ساعت همینطوری درگیر بودم تا زنگ تفریح نه معلم مون اومد نه ناظم هیچ کس نیومد. بعد هم که زنگ تفریح شد همه شون رفتن منم نامردی نکردم داداشم که اومد تو حیاط رفتم بهش گفتم و هر کی رو که گیر آوردم نشون دادم داداشم برام بزتش. بعد هم مثل بچه های مظلوم رفتم پیش ناظم شکایت اون پسره رو کردم و قضیه رو منهای زنگ تفریح گفتم :)) اون پسره رو کشیدن دفتر و جلو من یه کم مثلا دعواش کردن ولی بعد فهمیدم هیچ کارش نداشتن و بلافاصله بعد من فرستادنش سر کلاس و تا مدتها من کلی دشمن داشتم تو کلاس.

دیگه سرتون رو درد نیارم ببخشید خلاصه ما یک همچین شروعی داشتیم تو مدرسه ولی خداروشکر به جز چند مورد دیگه اصلا مشکلی پیش نیومد :) تازه همیشه هم با مامانم دعوا میکردم که چرا نمیذاره منم مثل داداشم خودم برم و بیام

میشه اون سخنرانی که گفتید رو لینک بدید؟

سلام

پسر منم خیلی وابسته بود؛ مدت کوتاهی تو حدود سه سالگی مهد رفت؛ ولی بعد دیگه نرفت که نرفت. پیش دبستان هم اصلا نرفت ولی مدرسه هیچ مشکلی نداشت؛ از همون روزی که برای بازدید از مدرسه رفتیم قبل از ثبت نام کلی تحویلش گرفتن و با معلم کلاس اول آشناش کردن، عاشق معلم و مدرسه شد. مساله آموزشی هم به هیچ وجه نداشت خدا رو شکر.

البته حدود ٥-٦ سالگی یه دوره طولانی بازی و خلاقیت با گروه همسالانش از دوستای خانوادگی هیات میرفت که خیلی تجربه ها و آموزشهای خوبی داشت. ولی مامانا تو یه کلاس دیگه مدرسه حضور داشتن و آخر کلاس هم بازی مشترک داشتن با بچه ها. تجربه جدایی محسوب نمیشد براشون.

خلاصه که نگران نباشید. بچه وابسته خیلی سخته، چون سه تا تجربه شو داشتم درک میکنم، ولی مطمئن باشید نهایتا حول و حوش٨ سالگی دیگه تا حد قابل قبولی مستقل میشن.

نمیدونم قبلا معرفی کردم یا نه؛ دوره کودک متعادل استاد سلطانی رو حتما بخونید؛ برای مسائل زیر شش سال بینظیره.

سلام لوسی جان.بنظرم یکمی زیادی سخت میگیری.من دوتا دختر دارم تقریبا همسن بچه های شما.دختر اول ۶/۵ ساله و دومی ۴/۵ساله.ما دختر اول رو فقط پیش ۲ فرستادیم  و امسال باید بره کلاس اول و اصلا قبلش مهد یا پیش ۱ یا جای دیگه ای هم نرفته بود و خداروشکر مشکلی هم پیش نیومد و خیلی خوب هم با بقیه بچه ها ارتباط برقرار کرد.تو این پیش دبستانی برنامه های پیش ۱و۲ مثل هم بود تقریبا و اگه نرن هم بنظر من چیزی خاصی رو از دست نمیدن! برای دومی هم برناممون همینه که فقط سال آینده پیش دو بفرستیمش و بعد کلاس اول.من خودم خانه دارم و ترجیحم  اینه که فعلا پیش خودم باشه و فک میکنم خودم دلسوزترم تا یه غریبه نسبت به بچه ام.بچه هایی که تک فرزند نیستن تو خونه با هم  همبازی دارن و راحت تر با بقیه ارتباط برقرار میکنن.البته اینا همه تجربه و نظر شخصی من بود و ممکنه برای همه اینجوری نباشه...

امیدوارم بهترین تصمیم رو بگیرید برای گل پسر جان❤

سلام مادر

واژه پیش 1 و پیش 2 خیلی برام عجیب بود.اولین بار بود میشنیدم پیش دبستانی دو ساله.تا اونجایی که یادمه خودمون یه سال میرفتیم الان همه پسرعموها و پسر عمه هامم همه دارن میرن "پیش دبستانی" که بعد سال بعدش برن "مدرسه".اینجا اصلا چیزی به اسم 1 و 2 وجود نداره :دی

به نظر خودم مدرسه به جز محل شادی و تفریح و خوش گذرونی فاقد ارزش دیگه ایه.به همین دلیل نمیدونم مادرا چی میکشن...

کاشکی امسال یه کلاس چرتکه ایی چیزی میرفت گل پسر.این محیطای کلاسای متفرقه اون رسمیت پیش دبستانی رو نداره ولی تعامل با بقیه رو یاد میده.

موفق باشی عزیزم.خدا بت صبر بده(:

خواهر کوچیکه من سه ساله که بود یه مدت یه روز در میون میرفت مهد. بعد دیگه نرفت. سال بعدشم نرفت، ولی پیش دبستانی‌شو رفت راحت. عقب هم نبود.

دختر عموم پیش‌دبستانیشو هم نرفت و تو مدرسه مشکلی نداشت.

من خودم!!! همه همکلاسیای من پیش‌دبستانی و مهد رفته بودن. ولی من شاگرد اول بودم.

به نظرم زیاد مهم نیست...

آهااااا داداش همسر! اون که مدرسه هم نمیرفت! :)))) جوری بود که معلمش گفته بود حداقل دو روز در هفته رو بیاد دیگه! مشق هم نمینوشت! میگفت میرفتم تو صف که مشقا رو نشون بدیم بعد وسطاش میرفتم مینشستم و معلم نمیفهمید! بعد چند ماه یکی از همکلاسیاش لو میده به معلم! :))) اونم الان رتبه یک مهندسی برقه. دانشگاه دولتی.

خلاصه که نگران نباش. اما برای وابستگیش حتما به مشاور سر بزن.

سلام

خوب تجربه نشون داده در این موارد زیاد هم نظر نیستیم.

فقط به خاطر روابط اجتماعیش و یادگیری می‌خوای بفرستیش مهد یا به خاطر کارت؟

اگه فقط به خاطر خودشه که به نظرم چیزی رو از دست نمیده، حداقل از نظر من! بعدا بهتر میشه و یاد می‌گیره همه اینا رو.

اما اگه به خاطر کارته، جای دیگه ببریش تاثیزی نداره؟ یا صبر کنی از مهر بذاریش پیش۱؟

صحبت آخری تون خیلی کاملتر بود و استفاده کردم واقعا

فقط یک موضوع هست که به ذهنم رسید بگم

قطعا تو مهد و تو کلاس های ورزشی حتی و کلا جایی که مسئولیت تربیت و برخورد با بچه به عهده ی یک نفر غریبه باشه کنتاکت ها و این مدل مسائل بیشتر هست منتها بچه ها بیشتر این موارد رو جایی نمیگن. اونجا هم تعداد بیشتری بچه هست که مربی باید باهاشون سروکله بزنه، هم کنتاکت ها و درگیری های بین خود بچه ها هست که هر قدر هم کنترل بشه باز هم به وجود میاد و هم این که مربی محبت مادرانه نداره و قطعا در برخوردها بیخیال تر عمل می کنه تا یک مادر.

این رو هم در نظر بگیرید که وجود بچه ها چقدر برای خودتون مفید هست و چقدر باعث رشد خودتون میشه.

اما در کل حرف درستیه که از بچه به بچه شرایط متفاوت هست و شاید شرایطی که برای یکی خوبه برای دیگری بد باشه.

فکر کنم برعکس گفتید مادرها خیلی زود جبران می کنند و نمیذارن خاطره ی بد تو ذهن بچه بمونه یا عذرخواهی می کنند یا در عوض یک محبت ویژه به بچه نشون میدن و بچه ها هم خوب این رو درک می کنند و خیلی زود فراموش می کنند.

:) نه منظورم اینه که اون کنتاکت هایی که ازش فرار می کنید باعث رشد هست. اگر هیچ مشکل و چالشی نباشه که آدم میخواد چجوری رشد کنه؟

چه خاطره ی بدی خب؟ من میگم اگر جبران بشه اصلا چیزی نیست که عذاب آور باشه برای بچه. خودتون چقدر از این مدل خاطرات دارید؟ یعنی مثلا از طرف والدین بهتون بدی شده باشه و جبران هم شده باشه ولی شما یادتون بیاد؟

حقیقتش من قیاس به نفس کردم شاید. من الان فقط خاطرات بدم از بچگی مربوط به زمانی هست که مثلا بهم بدی شده ولی جبران نشده. جبران که یعنی بعدش توجه درستی نشده بهم.

نگاه یک مادر به تربیت نگاه محبت محور هست ولی نگاه مربی و معلم و ... لزوما اینطور نیست یعنی اگر بچه اشتباهی بکنه ممکنه تنبیه هم بکنه و این تنبیه رو درست بدونه و این به بچه و شخصیت ش آسیب می رسونه.

البته قبول دارم خاطراتی که از خانواده هست بیشتر یاد آدم میمونه و تاثیرش بیشتره چون انتظار بچه از خانواده بیشتر بوده و هست. چون خانواده تکیه گاه عاطفی هست برای بچه.

+ یک چیزی یادم اومد شاید به دردتون بخوره این رو بخونید

بله قبول دارم که تنش و رفتار بدی که از طرف والدین با محبت و توجه بیشتر جبران نشه خاطره ش بیشتر در دل بچه می مونه و تاثیر منفی ش بیشتر هست ولی این اتفاق به خاطر این که تربیت والدین محبت محور هست کمتر میفته نسبت به مربیان.

البته به نظرم راه حل سومی هم وجود داره که خیلی بهتر جواب میده. این که بیشتر اجازه بدیم بچه ها خونه نزدیکان مون باشن یا اونها بیشتر بیان و به مادرها کمک کنند. مادربزرگها یا خواهر و برادرهای پدر و مادر اینطوری هم از بابت فرهنگ و طرز تربیت خیال مون راحت تره و هم از بابت محبت و توجه و هم این که خیلی مهارت های بیشتری هم بچه یاد میگیره هم از طرف بزرگترها و هم با تعامل با بچه های هم سن شون.

در کل بنده چون بیرون گود هستم خیلی نمیشه به حرفهام اعتنا کرد (البته خیلی هم بیرون نیستم مدام با دو تا برادرزاده هام سر و کله میزنم:) ) و قطعا تجربه و درک شما دقیق تر هست.

شما بزرگوارید و بنده هم جز بزرگمنشی  و بزرگواری در این صحبت ها از شما ندیدم قطعا

منظور بنده همون ظاهر کلامی بود که عرض کردم و منظور دیگه ای نداشتم. به هر حال نگاه بنده با واقعیاتی که شما باهاش روبرو هستید فاصله داره و تا آدم داخل گود قرار نگیره خیلی از مسائل رو درست درک نمی کنه. حرف شما رو هم قبول دارم.

بنده بیشتر یاد گرفتم متشکرم

اعیاد و ایام بر شما مبارک باشه ان شاءالله

محفوظ باشید ان شاءالله