ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
آره خودمم دوستش دارم مخصوصا پی نوشت دوم رو! باید بکنمش یه پست جدا!
از صبح که نوشتمش دارم بهش فکر میکنم.
اما من با واگذار کردن افراد به خدا آروم نمیشم! روم نمیشه کسی رو به خدا واگذار کنم.. هم از خدا شرمم میاد هم به عاقبت طرف فکر میکنم می بینم ارزششو نداره بذارم واسه اون دنیا و با خدا درگیرش کنم! همین جا حالشو بگیرم بهتره بعد که گفتم زورم هم نمیرسه دیگه یا باید با همون خدا راست و ریس کنم یا کلا باید بی خیال شم! برای همین اصلا آرومم نمیکنه بیشتر درگیرم میکنه که واگذار بکنم یا نه! ههههههههههه! خود درگیری به تمام معنا!
قربونت.

پاسخ:
آره ولی این اوج خیرخواهیه! وقتی من از یکی بی نهایت شاکی باشم به گزینه ی واگذاری به خدا فکر میکنم که اونم تو پاسخ مامان محمدمهدی گفتم چه درگیری ای رو برام ایجاد میکنه! اون موقع اصلا خیرخواه نیستم! هرچند که ترسیدنم از واگذاری اشخاص به خدا هم شاید نوعی از خیرخواهیم باشه!! شاید!

پاسخ:
ای نامرد! یعنی اساسی له شدم با این کامنتت!

پاسخ:
نه! لزوما اون دنیا نیست! در هر حال انتقامی که خدا بگیره خیلی جالب نخواهد بود! ههه هه!
امام حسین می فرماید بترس از آزار رساندن به کسی که هیچ کسی رو جز خدا ندارد!
یه جورایی بیم دادن از انتقام خداست!

پاسخ:
آره خب دقیقا همینطوره! موافقم باهات.