ماجراهای من و خودم!

دیشب یکی از دوستانم راهی پیاده روی اربعین شد.

و من داشتم برای مستر میگفتم که برنامه ی رفتنشون چطوریه،

که یک لحظه

همه ی مشتقات زندگیمو فراموش کردم

و رویای رفتن چنان در من قوی شد،

که احساس کردم فقط به اندازه ی قبول کردن مستر

تا کربلا فاصله دارم،

به مستر گفتم:

"میذاری منم باهاشون برم؟!"

و مستر عاقل اندر سفیه نگاهم کرد و گفت:

"با این بچه ها چطوری میخوای بری؟!"

:|

+کاملا فراموش کرده بودم که الان، رفتنم شدنی نیست اصلا!

مستر فهمید که چطور باعث سقوط من از آسمان رویا به زمین واقعیت شده

گفت: بچه ها بزرگتر بشن، من نگهشون میدارم تو برو!

+مرسی که خواستی دلمو به دست بیاری..