1950.
وقتی که تازه عروس بودم و به این خونه اومدیم
قرآن رو باز کردم که برای تمام لحظه های زندگیم در این خونه
به من چیزی بگه.
همه چیزهایی رو که برای یک زندگی خوب لازمه بهم گفت،
اما من خیلی وقتها فراموش کردم..
من فراموش کردم که خداوند رو کفیل خودمون قرار دادیم،
و همه چیزمون رو به او محول کردیم..
+گفت:
إِنَّ
اللَّـهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسَانِ وَإِیتَاءِ ذِی
الْقُرْ‌بَىٰ
وَیَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنکَرِ وَالْبَغْیِ
یَعِظُکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُ‌ونَ
وَأَوْفُوا
بِعَهْدِ اللَّـهِ إِذَا عَاهَدتُّمْ
وَلَا تَنقُضُوا الْأَیْمَانَ بَعْدَ
تَوْکِیدِهَا
وَقَدْ جَعَلْتُمُ اللَّـهَ عَلَیْکُمْ کَفِیلًا
إِنَّ اللَّـهَ یَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ...(90 و91 سوره ی نحل)
+گاهی فکر میکنم کاش اونقدری اینجا بمونیم تا اینکه من بتونم به این آیات بیشتر عمل کنم!
و مثل همیشه شرمنده ی قرآن نشم.
مامان محمدمهدی
