ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
بله متاسفانه. هر لحظه که میگذره بعد می فهمیم که چه حیف و بلا استفاده گذشت! :(

پاسخ:
:((

پاسخ:
بله کاملا موافقم. تو جواب برمودای خیال هم گفتم که ازدواج خودش یک میدان بزرگه برای خودسازی. منظورم پیش فرضها بود، منظورم این بود که نمازمون رو همون موقع که مجردیم و دغدغه های زندگی بر سر نماز به روانمون هجوم نمیارن درست کنیم، نه اینکه وقتی وارد زندگی شدیم و بدتر وقتی والد شدیم تازه بخوایم از صفر شروع کنیم و مثلا به نماز بپردازیم.
چیزی که اغلب ازش غفلت میکنیم.
و کم کم به جایی میرسه که منی که نمازهام اصلا با حضور قلب نیست دو تا بچه هم که کنارم باشند هرگزنمیتونم حواسم رو حتی به قرائتم جمع کنم چه برسه به حضور قلب! و این تمرین با فشردگی زمان و افزایش دغدغه ها سخت تر میشه در حالی که میشد زمانی که فراغت فکر و زمان داشتم حداقل تا یه جای خوبی خودم رو برسونم. درسته که در هر حال این شرایط جدید یک میدان جدیده برای ناب شدن اما منظورم این بود که وقتی وقت داری پیش نیازهاشو بگذرون تا مجبور نباشی در ضیق وقت از صفر شروع کنی.
کاملا باهات موافق بودم که برای مجردها یه سری ابعاد اصولا مخفی می مونه.

پاسخ:
ببینید منظور من فراغت زمانی و دغدغه ای و شخصی بود که در زمان تجرد بیشتره چون آدم مسئولیت هاش نسبت به سایرین کمتره.
و خیلی طبیعیه که اوقات آدم بیشتر در اختیار خودش باشه و برنامه ریزی ممکن تر باشه. شما هرگز به فرزندتون نمیتونین بگین که صبر کن تا من این نماز رو بخونم و  تعقیبات مستحبه رو هم انجام بدم و بعد باهات بازی میکنم. اما در زمان تجرد اصولا کسی منتظر شما نیست و وقت شما از آن خودتونه که چطور مصرفش کنید.
خود قرآن هم می فرماید انما اموالکم و اولادکم فتنه! یعنی وقتی شما همسر و والد می شوید آزمایشی جدید به زندگی شما وارد میشه.
البته کامنتتون رو قبول دارم.
و این رو هم قبول دارم که آدم با ازدواج خیلی چیزها به دست میاره در راه بندگی که در حدیث هم هست که نصف ایمانش رو کامل می کنه.
کلا منظور من این بود که قدر لحظات رو بدونیم که هرچه بیشتر زندگی میگذره فشردگی زمانی و بی وقتی و گاهی استیصال بیشتر میشه..
الهی آمین. ان شالله که نور معنویت به زندگی همه مون بتابه