ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
ان شالله.
ولی واقعا سخته آدم یه چیزایی رو مراعات کنه که قبلا بهشون اعتیاد داشته!
ان شالله که میشه و این مدل زندگی میشه عادتمون!

پاسخ:
نه بابا تو میتونی باور کن!
منم بسی معتاد بودم. البته خونه قبلی ما وایمکس طبقه بالا بود و برای همین همیشه روشن بود و ما احساس نمیکردیم که خیلی خطرناکه حسن!
واسه همین هی گوشی به دست بودم. الان که وایمکس بیخ گوشمونه و کنار خودمونه احساس خطر میکنیم از اشعه هاش و لذا من کلا در روز یک یا نهایتا دو ساعت روشنش میکنم.
خب وقتی خاموشه خود به خود اعتیادم از بین میره. بماند که اگر روشن کنم و بچه ها دستگاه رو ببینن امون نمیدن که من کاری بکنم اصلا!
بعدم اسباب کشی و دو سه هفته بی نت بودن هم تاثیرشو روم گذاشت فهمیدم زندگی بدون نت هم ممکنه! :))

پاسخ:
من اونقدر ها هم رو گوشی به دست بودن حساس نیستم ولی خب روی روشن بودن وایمکس حساسم. احساس میکنم باید خاموش باشه.
حالا علاوه بر این از وقتی که اینطوری زندگی میکنیم باور کن پسرک کمتر به بازی های تبلت علاقه نشون میده. همه ش پایه ی بازی کردن با خودمه و این واقعا برای من ایده آله.
چون روزی دو ساعت حداقل پیوسته باهاش بازی میکنم در حالی که قبلا نه تکه تکه هر بار یه ربع باهاش بازی میکردم.
والا به تلگرام که اصلا نمیشه سر زد! من همچنان دلم نمیاد کانال ها رو حذف کنم اما اصلا هم فرصت نمیکنم سری بزنم! :|
اعتیاد من هنوز هست انگار! خخخخ!

پاسخ:
:|
شما اون چندخط زیر عکس آواتار رو نخوندی اصلا؟!
حالا خوندنش به کنار! اون عکس آواتار رو نگاه نکردی اصلا؟؟!
:|

پاسخ:
این عکسیه که گندم بانو از من کشیده.
قبلا گفته بودم:http://lucy-may.blog.ir/post/2560