ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
:دی
:))

پاسخ:
:)))
مرسی که خواستی توجیه کنی که اونقدر ها هم مهربون نیستم! :))))
خب من از خواهرشوهرم بدم نمیاد و به عنوان خواهرشوهر دوستش دارم.
اما حقیقتش برام اونقدرها هم دوست داشتنی نیستن که باور کنم که حسم مثل وقتی باشه که خودم قبول شدم.
من این حجم از خوشحالی رو به غیر از همه ی قبول شدنها و خوشحال شدنهای خودم، یک بار برای برادرم و بار دیگه موقعی که مستر از پایان نامه ش با نمره ی عالی دفاع کرد تجربه کرده بودم.
فکر نمیکردم برای شخصی تا این حد دور در نسبت فامیلی هم تجربه ش کنم..
البته شادی من برای دفاع مستر با همون حجمِ اغراق آمیز و عجیب تا مدتهااااااااااااا ادامه داشت اما خب برای ایشون فروکش کرد و یکی دو ساعت بعد به زندگی طبیعیم بازگشتم :)
مورد دو و سه هم که کلا منتفیه!
البته خواهرزاده ی مستر پسره :) برای همین برای من عجیب تر بود این خوشحالی.
فکر کن وقتی به خواهرشوهرم زنگ زدم و تبریک گفتم و کلی جیغ جیغ کردم بهم گفت باورت نمیشه لوسی وقتی دیدم قبول شده از خوشحالی گریه م گرفت!!! :|
گفتم بابا من زنداییشم دارم از ذوق گریه میکنم شما که مامانشی! :|
:دی

پاسخ:
عزیز دلمممممممممم میدونم منظورت این نبود شوخی کردم!
کلی :))) هم گذاشتم که بدونی شوخیه.. :)
بوس بوس

پاسخ:
:))
آره برای خودمم سخت بود :))
بعد دیدم من انقدر که دلم مهربونه از شادی بقیه شاد میشم :)))
نه ریاضی بود و مهندسی قبول شده یک جای خوب :)
بله ما هم انصافا از اینها جز حسادت ندیدیم.. هعی روزگار!!
الان یادم اومد روز اول زندگیم خواهرشوهرم اومد و به من گفت مهندس هستی که باش! :|

+نه خدایی الان که فکر میکنم دلم زیادی مهربونه! :))))

پاسخ:
:))

پاسخ:
خخخخخ!

پاسخ:
مهندسی قبول شده. یک جای خوب :)

پاسخ:
گویا که نه :(