3987.
امروز داشتم به فرایند مادریم فکر میکردم.
به اینکه بچه ها هیچ عیب و ایرادی ندارن،
اگر مشکلی هست از نحوه ی مادری کردن ماست.
اگر بچه مون خیلی لجبازه به خاطر اینه که به لجبازیش میدون دادیم،
اگر بهانه گیره، به خاطر اینه که میدونه با بهانه گیری ما رو خواهد داشت،
اگر داد میزنه به خاطر اینه که داد زدن ما رو دیده،
اگر هر کاری میکنه به خاطر اینه که ما یه مدلی بودیم که نتیجه ش این شده.
+من بعضی خصوصیات ذاتی بچه ها رو قبول دارم،
مثل بدخوابی، مثل دست و دلبازی، مثل مهربونی، مثل خسیس بودن، مثل از دیوار راست بالا رفتن، مثل خجالتی بودن، شلوغ بودن یا هرچیزی،
اما به این معتقدم که این خصوصیات با فرایند والدگری ما تغییر خواهند کرد،
به سمت بهبود، یا بدتر شدن.
و اگر ما سخت تر و یا سهل تر میگرفتیم وضعیت این رفتارشون چور دیگری میشد.
و مهمترین نکته در والدبودن، همراهیِ همزمان پدر و مادر در تربیته.
اگر تربیتمون سخت گیرانه ست هر دو سخت گیر باشیم،
و اگر سهل گیرانه ست هردو!
این مهمترین اتفاقیه که باید تو زندگی بیفته تا بچه ها به ثبات روانی برسند.
سلام عزیزم
نماز و روزه ات قبول...
کاملا باهات موافقم. بچه مثل لوح سفیده که پدر و مادر هرجور بخوان خط خطیش میکنن. واسه همین والد شدن لیاقت میخواد...مثل شما خانومی که لیاقتشو داشتی عزیزم.