ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
ناچیز! ولی خب خوبه که به فکرش رسید :دی

پاسخ:
تلخیش ناشی از نبودنهاست دیگه!
باید نباشه که من بیشتر پول جمع کنم!

پاسخ:
:))
خوبش که خوبه! اما خب این درامد ناشی از غیبت مستره!و اینش تلخه دیگه.

پاسخ:
تقریبا هفته ای دو سه روز.
ماهی هفت یا هشت روز به صورت حداقل!

پاسخ:
درسته زیااااد نیست! اما بستگی به خیلی چیزها داره. دلتنگی فقط یه بخش کوچکشه. شرایطی که من داشتم واقعا سخت بود لااقل برای من خیلی سخت بود. اما الحمدلله با بزرگتر شدن بچه ها هرچه بیشتر میگذره اوضاعم بهتر میشه دیشب هم که حسابی خودمو تحویل گرفتم تو دعا برای این مشکل زندگیمون.
این صحبتهات کاملا درسته اما من خودم تقریبا هیچوقت(!) با این جملات آروم نشدم! بیشتر احساس گناه کردم از حسی که دارم و این مضاعف بر بی قراری هام بود.
تازه شما سختی های منو نخوندی تو وب احتمالا وگرنه یحتمل در نظرت آدم فوق العاده سستی به نظر میرسیدم. کما اینکه خیلی ها هم اینو بهم گفتن! خخخخ!

پاسخ:
خب شغلش اینه دیگه.
باید از شغلش بیاد بیرون.
البته به خاطر همه ی مصائب من یه روزگاری میخواست بیاد بیرون.
هعی!

پاسخ:
خب این وب زندگی من به صورت درهمه! :دی برای همین انسجام خاصی نداره که بگم از اینجا به بعد چه اتفاقی افتاد.
ولی نه برای چی فضولی باشه خدای نکرده. چیزی که رو وب گذاشتم رو وبه دیگه! اگه میخواستم کسی نخونه برش میداشتم یا رمزدار مینوشتم.
واقعا این فکر رو میکنی؟ جالبه پس معلومه شما بیقرار تر از منی :) همون شبنم بیقرار :)

آره دقیقا به خیلی چیزها وابسته ست.
حالا منی که گواهی نامه دارم چه گلی به سر خودم زدم؟ من الان که گل پسر یک سال و نیم شده گاهی با ماشین بیرون میرم با بچه ها، وگرنه اصلا بیرون نمیرفتم. مستر هم سر کار باشه که من با تاکسی تردد میکنم! :دی
آره منم همین حس رو دارم. حس وابستگی ای که نباید باشه ولی خب هست! مخصوصا در همون مقایسه ای که خودم رو با خانمهای زمان جنگ،یا مدافعان حرم مقایسه میکنم.. واقعا از خودم ناامید میشم.
البته اگر برداشتم از جمله ت درست بود.
ان شالله که خدا کمکمون کنه.

پاسخ:
:)
از همین هم شاکی بودم یه زمان!
که چرا نباید بشه راحت ازاین کار اومد بیرون رفت تو یه کار دیگه!

پاسخ:
آرهههه باورم نمیشه اینقدر هم درد!
من اوایل ازدواجمون از صبح تا عصر که مستر سر کار بود یه بند، می نشستم پای یه بازی مسخره ی کامپیوتری! تاشب همونو بازی میکردم که سرم گرم باشه نفهمم زمان چطوری میگذره!
تمام مدت بازی هم به بدبختیهام با پدر و مادر مستر و شرایطمون و امثالهم فکر میکردم! :|
حتی از جام پا نمیشدم چهار تا ظرف بشورم یا چهار تا لباس جمع کنم! وضعی داشت زندگی من!
واقعا وقتی مستر میومد من زنــــــــــــــــــــــــــده می شدم! به تمام معنا!
مستر عصر میومد برام غذا میوورد! میدونست غذا نمیخورم اگه نباشه :|
البته این از نهایت ضعف، سستی و بی برنامگی من بود چیزی که باعث میشد من و مستر از هم دورتر بشیم،
درسته که با اومدن مستر زنده میشدم اما قطعا برای مستر دیدن من و زندگی در اون وضع فاجعه بار بود. چیزی که هیچوقت به روم نیوورد و من هم خیلی شانس آوردم که خودم فهمیدم!
منم مستر که میره ماموریت به هیچکس نمیگم. دلم میخواد ندونن چون وقتی که میدونن هیچکاری نمیکنن و هیچ لطفی از هیچ کسی به من نمیرسه و بعد من انقدر ضعیف النفسم که توقع دارم و منتظرم کسی کاری بکنه (وقتایی که میدونن) و بعد که می بینم هیچکس براش ذره ای اهمیت نداره که من با دو تا بچه چطوری روزگار میگذرونم بیش از پیش از تنها بودنم خودخوری میکنم و دیوانه میشم رسما! مخصوصا وقتهایی که ماموریتها از سه روز متوالی بیشتر میشه. لذا تصمیم گرفتم به کسی نگم که هی به خودم بگم خب کسی نمیدونه وگرنه میومدن کمک!
حالا اینکه مهاجرت کردین به خاطر کار همسرتون، اونجا تهران کسی رو ندارین؟
من والا بیش از اینکه از ماموریت رفتنهای مستر دلم خون باشه از بی تفاوتی اطرافیانم دلم خون بود (میگم "بود" چون دیشب تصمیم گرفتم برای همیشه این دل خون رو کنار بذارم). شرایط من برای هیچکس قابل باور نبود که من تو شهر خودم، بین اقوام خودم، در کمتر از 500 متری خونه ی مامانم، اینقدر غریب و تنها باشم. یعنی چیزی که دل منو خون میکرد حس غربتم در میان جمع بود که برام باور نکردنی بود و برای شما هم احتمالا باور نکردنی باشه.
برای همین با مستر تصمیم گرفتیم که تلاشش رو بکنه که ما از این شهر بریم. احساس میکنم اگر از اینجا برم، اگر تنها باشم،میتونم خودمو توجیه کنم که هزارها نفر تو غربت زندگی کردن و زندگیِ خانوادگی خودشون رو داشتن و خوش و خوشبخت بودن، پس منم میتونم.
چیزی که وقتی اینجا بین اقوام هستم واقعا نیست. شرایطی که اینجا دارم برای خیلی ها باور نکردنیه و واقعا منحصر به فرده!
اینجا درسته که کسانی هستند که هر از چندی دور هم  جمع بشیم و خوش بگذرونیم اما چه فایده که وقتی بهشون نیاز دارم نیستند. تصمیم داریم اگر خدا بخواد و صلاحمون باشه مهاجرت کنیم که من غربت فیزیکی رو تحمل کنم نه غربت روحی روانی!
اینها همه ش مزید بر دل خون من بود.
که البته میگم دیشب همه شو کنار گذاشتم و ان شالله که هیچوقت دیگه بهش فکر نکنم که چرا کسی کمک حالم نیست.

پاسخ:
عزیزم ان شالله همیشه برات سلامتی باشه.
همیشه ی همیشه.

پاسخ:
چه جالب!
درسته که انطباق درونی اصله اما وقتی که امکانش برات نیست و می بینی که این عدم امکان و این شرایط بیرونی داره منجر به پسرفت تو میشه تغییر شرایط مثل هجرت می مونه.
و اینکه ما اگر مهاجرت کنیم با شرایطی که میخوایم البته اگر جور بشه و سازمان مستر موافقت کنه، به لحاظ اقتصادی هم پیشرفت خوبی خواهیم کرد ان شالله.
احساس میکنم وجوهات اشتراک زیادی داریم. :)

پاسخ:
:)

پاسخ:
:)
عزیزم ممنون از محبتت.

پاسخ:
عزیزممم تو همیشه به من خیلی بیشتر از اون چیزی که واقعا هستم لطف داری :)
برام دعا کن. خیلی :*

پاسخ:
من که چیزی نگفتم! خود مستر اینو گفت و خواست.
اتفاقا من اولش قبول نکردم اما بعد دیدم به نفع هردومونه! :دی

پاسخ:
بله نگفتین منم خواستم تاکید کنم که نگفتم :)
درست میگین به اونها هم سخت میگذره.
امیدوارم روزهای گشایش و فرج برای شما هم به زودی فرابرسه.
ان شالله.

پاسخ:
آرههه منم بیشتر به ذوق مستر می اندیشم! خخخخ!