ماجراهای من و خودم!

پاسخ:
:)))
کامنت خوبی بود. :)

پاسخ:
اقوام معمولا در دسترسند! نیستن یعنی؟
البته شهدا که همیشه در دسترسند. قرب و بعد و دسترسی در موردشون معنی نداره!
مرسی عزیزم. لطف کردی.
واقعا احساس خاصی ندارم به این موضوع. نمیدونم یعنی غیرطبیعی ام؟!

پاسخ:
چون ما معمولاً از اطرافیانمون غافل میشیم.
به نظرم میاد که باید تو خانواده از مادران شهید تجلیل بشه.
یعنی همه مون بروز بدیم که حواسمون هست که اونها در مراتب بالایی قرار دارند، اینطوری هم اونها تحمل داغ فرزندانشون براشون ساده تر میشه و هم اینکه کل خانواده حال و هوای شهادت و معنویت میگیره.

پاسخ:
:)
ممنون.
ممنون از کامنتت قدری به فکر فرو رفتم!

پاسخ:
نه بابا! صدتا وبلاگ برتر انتخاب شده مثلا من پنجاه شصتمی بودم! همچین برتر هم حساب نمیشه!


+نگو که بازم مثل همیشه پست رو قبل از ویرایش خوندی! خخخخ! چون این پی نوشتم بود :)

پاسخ:
آره دقیقاً. برای همین اینو نوشتم.
فکر میکنم مادران شهدا نیاز دارند که بهشون ابراز کنیم قدرشناس فرزندانشون هستیم و حواسمون هست که اونها مادر شهید هستند.
اینطور فرهنگ شهادت بیشتر در خانواده زنده می مونه و اصلا خانواده حس و حال معنوی بیشتری پیدا میکنه. اما غالبا از اونهایی که اطراف خودمون هستند غافل میشیم و به مراتب عظیم سایر مادران و پدران شهدا یا سایر شهدا فکر میکنیم.
همون یار در خانه و ما گرد جهان میگردیم و اینها!

پاسخ:
بله میشه :)

پاسخ:
سلام.
خب فکر میکنم در شرایط عمه ی شما سر زدن به ایشون از اوجب واجباته! :)


+ :)

پاسخ:
احسنت به شما.:)