کجای کارمان می لنگد؟!
مدتیه که درگیر موضوع "محبت" و "نوع دوستی" در جامعه ی خودمون هستم.
چندی پیش داشتم صحبتهای یکی از مجریان آمریکایی رو گوش می کردم،
که متوجه شده بودند که بچه ش بعد از تولد دچار عارضه ی قلبی هست و به ناچار در همون بدو تولد عمل جراحی قلب باز روش انجام دادن.
مجری همینطور تعریف میکرد و هی گریه میکرد و هی میخندید،
اما موضوعیت اصلیِ این ماجرا برای من، اون وقتیه که از صمیم قلب از همه ی دوستان، آشنایان و همکارانش سپاسگزاری کرد،
و نقل به مضمون گفت که "هرکسی که منو میشناخت و باهاش همکاری و دوستی داشتم، اومد و دلجویی کرد و رفیق راه بود."
چقدر در برابر هم وطنانمون اینطور رفتار میکنیم؟
نه هم وطن، که دربرابر خانواده و دوستانمون. ما ملتی هستیم مسلمان، یک مسلمان برای جزئیات رفتاریش در زندگی دستورالعمل داره
روش داره، باید و نباید و مستحب و مکروه داره،
ما یه سری آرمانها و یه سری الگوها داریم،
ما یه هدفی داریم و به دنیا به چشم گذرگاهی برای زندگی ابدی نگاه میکنیم
اما..
اما وقتی که طیف مشابه جامعه ی ما، یعنی بازیگران و مجریان ما به مشکلات مشابه با اون مجری آمریکایی دچار میشن،
وقتی تو شوهای تلویزیونی حضور پیدا می کنند تنها چیزی که ازشون می شنویم گلایه است از تنها موندن.
گلایه از همدل و همراه نداشتن!
چرا؟!
