جاذبه و دافعه.
انسانها به لحاظ جذب و دفع چند مدلند:
1. انسانهایی که نه کسی آنها را دوست می دارد و نه کسی آن ها را دشمن می دارد.
نه عشق و علاقه و ارادت خاصی را برمیانگیزند و نه عداوت و حسادت و کینه و نفرت کسی را.
بی تفاوت در بین مردم راه میروند مثل این است که یک سنگ در میان مردم راه برود.
این یک موجود ساقط و بی اثر است.
2.مردمی که جاذبه دارند اما دافعه ندارند.
با همه میجوشند و همه کس آنها را دوست دارد و کسی منکر آنان نیست،
غالباً خیال میکنند که حسن خلق و لطف معاشرت و به اصطلاح امروز «اجتماعی بودن» همین است که انسان همه را با خود دوست کند.
اما این برای انسان هدفداری که فکر و ایده ای را در اجتماع تعقیب میکند میسر نیست.
و تنها کسی موفق میشود دوستی طبقات مختلف و صاحبان ایده های مختلف را جلب کند که متظاهر و دروغگو باشد،
و با هر کسی مطابق میل همو سخن بگوید.
3.مردمی که دافعه دارند اما جاذبه ندارند.
دشمن‌سازند اما دوست‌ساز نیستند.
اینها نیز افراد ناقصی هستند و این دلیل بر این است که فاقد خصائل مثبت انسانی میباشند.
زیرا اگر از خصائل انسانی بهرهمند بودند، گروهی ولو عده قلیلی طرفدار و علاقه مند داشتند.
قهراً کسی که همه دشمن او هستند، خرابی از ناحیه خود اوست.
4. مردمی که هم جاذبه دارند و هم دافعه.
انسان‌های با مسلک که در راه عقیده و مسلک خود فعالیت میکنند، هم دوست‌سازند و هم دشمن‌ساز.
گاهی جاذبه و دافعه شان هر دو قوی است و گاهی هر دو ضعیف و گاهی با تفاوت.
افراد بسیار با شخصیت آن‌هایی هستند که جاذبه و دافعه‌شان هر دو قوی باشد،
تا میرسد به جایی که دوستان مجذوب جان را در راه او فدا میکنند و دشمنان هم جان خود را در راه مبارزه با او از کف میدهند.
جاذبه و دافعه داشتن دلیل داشتنِ اصل شخصیت است
ولی شخصیت داشتنِ یک نفر دلیل بر خوبی او نیست.
و باید دید چه عناصری را جذب و چه عناصری را دفع میکند.
و دوستان و دشمنان، مجذوبین و مطرودینِ هر کسی دلیل قاطعی بر ماهیتِ شخصیت اوست.
ناشناس
