ماجراهای من و خودم!

خوب اگه باهاشون راحت نبودی معقوله 

خاطره‌هام زنده شد =)

:*

با آرزوی موفقیت

بنظرم باید سر یه میز مینشستید بنظرمن چون به هر حال دعوت رو قبول کردید باید باهاشون هم سفره میشدید :)

یه بار یه خانومی نشست کنارم از این صندلی های چنتایی مثل بیمارستان

دیدم خیلی چفت همیم پاشدم یدونه اونورتر نشستم

احساس کردم ناراحت شد و البته خودمم احساس کردم کارم ضایع بود

هر وقت یادش میفتم خودمو سرزنش میکردم که نباید اونطور تند واکنش نشون میدادم

همچین ادم با وجدانی ام من:|

حتی با رئیسم چون رفت و آمد خدمتکار برای چای و... بود اونم به کرات 

واسه همینم اون همه صغری کبری چیدم تو کامنت قبلی دیگه :) 

!!!! :| 

بقیه شم مهم نیس😉

منم بودم سر یه میز نمینشستم

بعیده اون اقا هم برداشت بدی کرده باشن و احتمالا نجابتتون رو تحسین کردن

در مجموع یا نباید تحت هیچ شرایطی میپذیرفتی و وقتی پذیرفتی باید روی یک میز میل میکردید. :D 

منو هم یبار بابت یه پرونده فرستادن وزارت ...

گذشته از اینکه ساختمانش خیلی مخوف بود چند تا اقا بودن و من یه خانوم

وقت نهار یکدفعه رو همون میز که دورش نشسته بودیم بساط نهار راه انداختن

منم خیلی شیک بعد اینکه چیدن گفتم من درست نمیدونم اینجا و همراه با شما نهار بخورم لطفا نهار منو اتاق دیگه ببرین

هیچی دیگه بردن

ولی خب تا یه مدت ضربان قلبم تند تند میزد😂

ولى کارى که شما هم کردى قابل درکه چون اونجورى راحت تر بودى و خب چه خوب که اونها هم درک کردن:)

دمتون کرم

وقتی اون کار و کردید یه حس غرور بهتون دست نداد که وای چقدر من خوبم؟!

من که باشم وقتی یه کارفرمای موجه دارم که حتی نمازم و بهش اقتدا میکنم و بعنوان ادم عادل و امین قبولش دارم باهلش هم سفره میشم😊

سلام

ما استادمون یه بار یادمه میگفت: یکی از راههایی که افراد نسبت به هم محبت پیدا میکنن غذا خوردن با هم دیگه اس!(حالا یادم نیست منبع حرفش چی بود گفت تحقیق علمیه یا چیز دیگه دقیق نمیدونم)

منم از این کارا تو دانشگاه میکردم:) حالا نمیدونم تصور بقیه چی بود؟!

اگر قبول کردید حرکتتون زشت بوده

از اول قبول نمیکردید

اصلا همین انتظار ازتون میرفت

:)

منم در مورد مشابه کار شما رو میکنم:)

البته پیش اومده با کمی تفاوت

و وقتی آدما در یه همچین فرصت هایی قرار میگیرن خیلی سخت میتونن با من درونشون که دائم میگه برو بشین سر میز مقابله کنن

و واقعا دم شما گرم که مقابله کردید

کامنتا رو خوندم یاد یه خاطره افتادم. یه بار تو یه لابی هتلی که شلوغ بود با مادرم نشسته بودم و مبل کنار من هم یه آقای جوون نشسته بود. با اینکه اون آقا یه مبل جدا بود و مبل بزرگ و دسته های پهن بین دو صندلی فاصله انداخته بود و اصلا در کنار هم نشستن معنی نمی شد. خانم اون آقا اومد و اصرار کرد که باید پاشی من بشینم جات و با شوخی و سر و صدا که نباید پیش یه خانم بشینی! آقا هم افتاده بود رو دور شوخی و بلند نمی شد من همچنان روم به مادرم بود و توجهی نمی کردم. خیلی حرکتشون چیپ بود و یه جوری شوخی می کردن که توهین به من بود انگار. منتظر شدم در لحظه ای که اون آقا بلند شد و خانمش نشست از صندلیم بلند شدم و کاملا پشت به اونا وایسادم جلوی صندلی خالی. بعدش دیگه هیچ صدایی از جفتشون در نیومد:)

بلکه اینم اضافه کنید به اون دسته از چیزهایی که ازتون یاد گرفتیم

:))