پاسخ:
خدا نکشدت که چقدر خندیدم از تصورت:))
حالا من خودم مبتلام ولی خدایی وضعم از شما بهتره:))
خر زیبا :)))))
وای خدا 😂😂😂😂
اصلا اینکه میزنی روش میگه اینقدر ساعت مونده خیلی باحاله😂😂
نه عزیزم من وقتی چیزی رو قفلش کنم دیگه نمیرم پاش 🤣🤣
میدونی مشکل من اینه که یهو تو همون اوضاع بیحوصلگی یه چیزی مثل خوره میفته به جونم که حتما دلا یه کامنتی پستی چیزی گذاشته برو بخون. بعد میام همونو میخونم و جلدی میرما، ولی از خودم بدم میاد که اومدم.
یا تلهی بزرگ من شروع کردن باب گفتگو با آدمهاست. وقتی سر یه چیزی داریم بحث و گفتگو میکنیم تا اون بحث تموم نشده مثل خوره رو اعصابمه. هی میگم حتما جواب داده برم بخونم. بعد اگه جوابشو ندم و برگردم، که روحم آرام نیست چون کلا به این فکر میکنم که حالا اینو بگم خوبه و اگر همونجا جواب هم بدم که باز این سیکل تکرار میشه که باز بیام ببینم خوند؟ جواب داد؟ :/
هر صحبتی باشه ها! حتی همین شوخیها و صحبتهای معمولی! احساس میکنم اون الان منتظر جواب منه بده بی جواب بمونه! میگم یه خورهی روانیه.
همین پست آخرم در مورد تصمیمات جدیه. خب به نظرم مشکل جدی ما همون عزمه. ما باور نکردیم که نت گردی زیاد بده. چون برای آرامش روانمون ازش استفاده می کنیم و بودنش رو دوست داریم. به نظرم بهتره با نفسمون مدارا کنیم.
مثلا خود من چه کاری میتونم بکنم؟ چون مشکلم کنجکاوی بر سر اینه که اینجا خبر جدیدی نباشه که غافل بمونم، بیام به جای اینکه دو ساعت صبح بیام و دیگه نیام همین دو ساعت رو تو روز پخش کنم. بگم ۱۲ بار در روز میام هر بار ده دقیقه. یا شش بار هربار ۲۰ دقیقه. اینطوری خوره روحیم برطرف میشه و کنجکاویم کم میشه.
بعد هر وقت موفق بشم مدت زمانِ در نت موندن در هر دفعه رو مدیریت کنم کم کم کلش رو هم میشه مدیریت کرد.
یا هربار میام هی با خودم فکر کنم که چی به دست آوردی. همون اصل تفکر که منجر به عزم میشه. یعنی با تفکر فراووون به نفسم بفهمونم که این واقعا اتلاف عمره. هر چی تفکر عمیق بیشتر عزم آدم قویتر. و این البته خیلی کار سختیه.
بعد از تصمیم جدی و شیرفهم شدنِ نفس مبنی بر اینکه این راه، راهِ زیانه باید مراقبت کرد و هی تذکر داد که آقا این نت گردیها بیفایده است.
مسیر اصلی اینه. وگرنه با اعمال فشار فنری، هیچ چیز درست نمیشه.
این مثالِ من بود. برای همین تو پایخ به کامنت دوستان گفتم اگه کلا وب رو حذف کنم راحت میشم. چون دردِ من اون تعامله و کنجکاویه است. که تگه کلا حذف بشه حذف شده دیگه. تجربه موفقیتشو با حذف تلگرام و اینستا داشتهم.
حالا شما باید ببینی اولا برای چی میخوای زیاد نیای نت؟ حالا اگه نیای چی میشه که از اومدنهات شاکی ای؟ چون همه میگن بده حس بد بهت میده یا واقعا نت گردی رو بد میدونی؟ (مثلا من شاکی ام چون درس دارم ولی وقتی درس و کار ندارم خب چرا نیام؟ میام و با رضایت هم میام)
اینو که فهمیدی باید از خودت بپرسی با اینکه درس خیلی مهم تره پس چی میشه که میای، با توجه به روحیهت چی اینجا برات جذابه؟ (مثلا برای من تعامل با آدمها) بعد اونو هی کم کنی. در مدارا با نفس نه فشار بر نفس. مثلا من کمتر کامنت میذارم. کمتر پست میخونم. کمتر از قبل پست میذارم.
بعد هی فکر کنی و نتیجه سنجی کنی. به قول اقتصادیا یه تحلیل هزینه منفعت انجام بدی به صورت جددددی! نه اینکه هربار از دستت در رفت بگی ای بابا و تمام! نه! هی باید نفست رو سرزنش کنی. و بگی حالا یه ساعت رفتم حالشو بردم آیا اگه همین الان به جاش یه ساعت درس میخوندم راضیتر نبودم؟ بعد که هی این کار رو بکنی عزمت برای ترک نت زیاد و زیادتر میشه. البته پرورش عزم کار سختیه.
ولی وقتی عزم و تصمیم جدی که با گوشت و خونت عجین شد باید هی تذکر بدی و هی مراقبت کنی.
ببخشید. چقدر حرف زدم!😶
+ینی فک کن من همین الان که اینا رو برات نوشتم یه فعالیت مغزی به ذهنم اضافه شده که دلا کی میاد اینا رو میخونه! اصن یه وضی!😑