ما از آن گذشته و دیونی که خوبان به گردن ما دارند نمی‌توانیم رها بشویم
و به این آینده که معلوم نیست دور باشد به سرعت نزدیک می‌شویم.
این معمّا ظاهراً هیچ‌گاه حل نمی‌شود
که چرا حرکت بی‌رحمانه و مقتدرانۀ زمان را که از روی ما عبور می‌کند متوجه نمی‌شویم.
ما همانطور که حرکت زمین را متوجه نمی‌شویم،
عبور زمان را هم درک نمی‌کنیم.
معلوم نیست چرا ما این توهّم را داریم که همه چیز ثابت است.
ما تنها پس از مرگ، صدای غرش مهیب حرکت زمین و زمان را احساس خواهیم کرد
و تنها پس از خروج از این جهان عظمت کائنات را درخواهیم یافت؛
اگر دریابیم.
هم‌اکنون راه نجات از رنج تمام آسیب‌هایی که به خودمان زده‌ایم،
پناه بردن به خدایی است
که در لحظات آخر ماه مبارک رمضان
در مهربان‌ترین حالت خود قرار دارد.
خدایا ما را ببخش که خاطرات خوبی را در این ماه مبارک خلق نکردیم.
تنها دست‌مایۀ ما از این ماه رمضان تهی‌دستی ماست
و اینکه از خود راضی نیستیم.
ای خدایی که ازخودراضی بودن را دوست نداری،
از ما بی‌دلیل راضی باش
و از فضلت به ما ببخش
و ما را در آغوش رحمت خود بگیر و رها نکن.
+آدم در پایان ماه رمضان
چقدر دلش برای خوب بودن تنگ می‌شود.
+عطر جنت تمام شد افسوس!
رفقا التماس دعاااااا.
+متن از جناب پناهیان.
